The smell of war part 2

`Ik weet dat het vooruitzicht op nog een oorlog angstaanjagend is,´ begon Damion terwijl hij Jamie negeerde.
`De leider van de rebellen stierf gelukkig 50 jaar geleden en daarmee brak hun verzet.
Maar we hebben berichten gehoord dat zijn zoon bezig is om een nieuw leger te vormen.´
Heel even kreeg ik een flashback van de man die ik 50 jaar geleden voor het laatst had gezien.
Wilde rode ogen, haar in dezelfde kleur dat me deed denken aan vuur en die spottende grijns die altijd aanwezig was op zijn gezicht, tenminste, voordat hij in de gaten had dat zijn vader was gevallen.
Ik schudde zachtjes mijn hoofd.
Ik keek er niet naar uit om hem weer terug te zien.
`Is er iets dat je wilt zeggen Rose?´
Damion had mijn beweging opgemerkt en draaide zijn hoofd mijn kant op waardoor onze blikken elkaar kruisten.
Zijn ogen keken met een soort vreemde intensiteit in de mijne.
`Nee, niets´ mompelde ik terwijl ik mijn ogen afwendden.
Ik hoorde Catherine zacht hissen, waarschijnlijk om mijn zoveelste actie van onbeschaamdheid tegen Damion.
Jammer voor Catherine dat hij niet geïnteresseerd was in haar, maar dat hoefde ze niet op mij af te reageren.
`Daarom hebben we jullie vandaag allemaal bijeen geroepen.
We wilden jullie informeren over deze ernstige zaak.
Voorlopig vertellen we nog niets aan de anderen, we hebben er niks aan als er paniek uitbreekt.
De eerste die dit verbod besluit te negeren mag zich persoonlijk bij mij melden.
Dit betekent ook dat jullie je laag houden en niet zelf op onderzoek uit gaan. ´
Ik luisterde maar half naar wat er verder gezegd werd.
Er dreigde gevaar, misschien zelfs de uitroeiing van de helft van onze soort en iedereen werd in het donker gehouden om paniek te vermijden.
Ik vermoedde Damion ervan dat hij ons, De Wachters, ook niet alles vertelde wat hij wist.
Ik kon alleen maar hopen dat het uiteindelijk allemaal mee zou vallen.