Living forever 7.3

Nathan

De volgende ochtend gingen Tom, Max en ik gewoon weer naar school. Alleen Tessa leek door te hebben dat Siva er niet was, maar niemand vroeg er naar en anders hadden we gezegd dat hij en Jay ziek waren.
Het meisje dat Tom gister had aangevallen gedroeg zich heel normaal, dus Tom had goed werk geleverd met zijn truckje. Of zoals Max het altijd lachend noemt the kissing trick.
Max hield Tom de hele tijd in de gaten en ik werd de hele tijd achtervolgt door Zeus en co. Ed bleef zo ver mogelijk bij mij vandaan, waarschijnlijk omdat hij bang was opgemerkt worden door mijn achtervolgers. In de tweede pauze had bleek hij toch opgemerkt te zijn en zag ik hoe de drie vrolijke knapen hem omsingelde.
‘Jongens werkelijk?’ vroeg ik geërgerd toen ze hem begonnen te slaan. ‘Met zijn drieën tegen een of beter een half. Hij is niet bepaald de grootste.’ Ed maakte zich nog kleiner dan hij al was en schoof zijn bril goed op zijn neus.
‘Wil jij soms klappen, vampier?’ vroeg Stefan. Ik schoot in de lach.
‘Ik ben geen vampier, Stefan,’ zei ik. ‘Ik ben een elf.’ Stefan, Mark en Zeus schaterde het uit en ik haalde mijn schouders op. Ik moet toegeven dat vampier een stuk koeler klonk dan Elf, maar ik praat toch echt liever tegen een boom dan dat ik bloed drink. Ik gebaarde Ed dat hij zich uit de voeten moest maken en die deed dat ook snel.
‘Laat Ed gewoon met rust,’ zei ik rustig.
‘Waarom we moeten toch iemand slaan,’ zei Stefan.
‘Sla je zelf,’ gromde ik en wilde weg lopen.
‘Ho, ho vriend,’ zei Mark. ‘Niet zo snel.’ Hij greep mijn arm beet.
‘Ik ben je vriend niet,’ zei ik geïrriteerd. ‘En laat me los.’
‘Nee,’ zei deze en hij vond het nog behoorlijk grappig. Ik begon mijn geduld te verliezen. Gaf hem een kleine schop iets onder zijn knieschijf en trok me rustig los. Het deed Mark niet echt pijn, maar hij greep geschrokken zijn been.
‘Dat was niet verstandig,’ zei Zeus boos en Lucas knikte. Hij rolde zijn mouwen op en balde zijn handen tot vuisten.