~13~Louis Tomlinson

Louis William Tomlinson

Ik lag in bed, na te denken over mezelf. Over wat Harry me had verteld en wat ik zelf had uitgevonden. Het was nog steeds nogal vaag allemaal en ik probeerde de dingen op een rijtje te zetten.
Ik ben Louis William Tomlinson.
Ik heb een vriend genaamd Harry Edward Styles.
Ik woon samen met die vriend.
Ik vind die vriend heel aardig.
Ik heb meer vrienden.
Mijn vrienden heten Niall, Zayn en Liam.
Ik zit op een of andere school.
Ik heb een ongeluk gehad.
Ik weet het niet meer.

Ik zuchtte en draaide me om in bed. Naast me lag Harry zachtjes te snurken. Hij lag me zijn gezicht van me afgedraaid, maar ik zag hoe zijn krulletjes schattig heen en weer bewogen terwijl hij ademhaalde. We hadden een niet al te groot tweepersoonsbed, dus ik lag dicht bij hem. Voorzichtig leunde ik voorover en snoof zijn geur op. Hij rook naar shampoo en nog iets anders, wat ik niet kon benoemen. Ik sloot mijn ogen en probeerde te slapen. Ik zou morgen een afspraak hebben met de psycholoog. Ik het ziekenhuis had ik al een aantal gesprekken met mensen gevoerd, maar dat had niet erg geholpen. Ik hoopte dat Harry erbij zou blijven voor de morele steun.
Ik draaide me op mijn rug en probeerde te gaan slapen. Het witte plafond bood een kalme aanblik en het zachte geluid van mijn slapende vriend wiegde me in slaap.
Mijn vriend. Dat klonk goed.

Ik werd wakker van de zon die op mijn gezicht scheen. Even was ik in paniek: Harry was weg! Toen hoorde ik het geluid van stromend water en Harry die een liedje zong onder de douche. Zijn stemgeluid klonk mooi en ik bleef er even vergenoegd naar luisteren, tot de douche uitwerdgedraaid. Ik staarde naar buiten. De zon scheen vrolijk en enkele wolken dreven loom voorbij. Ik schrok toen ik de deur hoorde opengaan. Ik schoot overeind en zag Harry de kamer in lopen. Behalve een handdoek die hij om zijn schouders had geslagen was hij volkomen naakt.
'Harry. Ik. Wat...' Hij keek verschrikt op.
'Wat, oh sorry! Ik wist niet, ik was vergeten dat...' Hij sloeg gauw de handdoek voor zijn onderlichaam en keek beschaamd naar de vloer.
'Wat was je vergeten?' Vroeg ik nieuwschierig. 'Was je soms vergeten dat naaktlopen hier niet mag?' Harry glimlachte, maar keek me nog steeds niet aan. 'Tja, vroeger deed ik het altijd hier.' Weemoedig keek ik hem aan. 'Vroeger was zeker toen ik nog niet-' Voor ik mijn zin kon afmaken onderbrak Harry me al: 'Ja, Lou, ja. Maar er is niets aan te doen, dus ik vraag het je maar even.' Ik keek hem verward aan. Waar had hij het over? Hij grijnsde even en ging toen verder: 'Mijn beste Louis, heb ik uw permissie dit huis zonder enige vorm van kledij te bewonen?' Ik lachte vrolijk. 'Mij best hoor, meneertje naakt.' Hij grijnsde naar me en liet gelijk de handdoek vallen. Ik kon er niets aan doen dat mijn ogen gelijk naar beneden schoten. Harry had het niet door. Hij was in een van de lades van de kast aan het rommelen en mompelde gesmoord: 'Thanks Loubear.'
'Maar!' Voegde ik er dreigend aan toe, een vinger waarschuwend in de lucht gestoken, 'Je mag me geen Loubear meer noemen, beloofd?' Harry grinnikte. 'Mij best hoor... Boobear.' Ik zuchtte en keek hem vermoeid aan. 'Stoute Hazza, stoute Hazza.' Hij lachte en ging verder met rommelen in de kast. 'Moet jij niet ook een douche nemen zo? Het is al twaalf uur hoor.' Met grote ogen keek ik hem aan, maar hij zag er niet uit alsof hij een grapje maakte. 'Hoelaat was die afspraak ook al weer?'
Harry keek me vragend aan. 'Welke afspraak?'
'Jeweetwel' zei ik gepikeerd, 'met die psycholoog.' Hij keek me met grote ogen aan.
'Shit.'
Ik maakte een machteloos gebaar en sprong uit het bed. Harry weest naar een grote kast, die ik vlug opentrok. Een grote berg shirts, broeken en bretels donderde naar buiten. Blijkbaar was ik niet erg netjes... Ik pakte een shirt en een broek die er niet al te vies uitzagen en kleede me snel om. Harry had de kamer al verlaten met de mededeling dat hij brood zou maken voor onderweg. Dat deed me er aan denken dat ik niet eens wist waar dat hele psychologengebouw was. Maar ja, daar zou ik me later wel druk om maken.
Ik naar beneden, de woonkamer in en struikelde aan de voet van de trap over iets wat daar wel erg onhandig was weggelegd. Ik viel bijna, maar kon me nog net in veiligheid brengen aan de leuning van de bank. Harry was haastig brood aan het smeren, maar keek even op toen ik de kamer binnen kwam struikelen. 'Waar zijn mijn schoenen?' Vroeg ik hem gehaast. Hij trok een gezicht. 'Eehm, weet ik niet precies. Onder aan de trap misschien?' Ik ging kijken, en ja hoor. Onder aan de trap lagen twee witte Toms. Precies dezelfde als waar ik net over was gestruikeld.
Een paar minuten later zat ik naast Harry in de auto en reden we de straat uit. Ik slaakte een diepe zucht en probeerde mijn haar wat te fatsoeneren in de autospiegel.
'Zeg Lou, weet jij eigenlijk waar dat psychodinges gebouw is?' Ik keek Harry aan.
Serieus?
Ik grijsde en schudde mijn hoofd. Bedrukt keek hij weer naar de weg. 'Tja....'

Een half uur later zaten we op een grote bank in de wachtkamer van de psycholoog.
We waren twee uur te vroeg...