Chapter Thirteen

Penelope Moore

Ik liep samen met William naar Just toe.
"Hé," zei ik tegen hem. "Ik heb iemand meegenomen." Just fronste.
"Ik wist niet dat we bondgenootschappen gingen vormen," zei hij.
"Ik ook niet," antwoordde ik. "Maar ik wist ook niet dat we mee gingen doen aan de hongerspelen en dat is ook gebeurd. Hij is superhandig," zei ik met een knikje naar William, die nogal ongemakkelijk naast me stond.
"Ik vind het goed, hoor," zei Just.
"Mooi, zo," zei ik. "Dan ga ik zwaardvechten oefenen." Ik liep naar het onderdeel zwaardvechten en pakte daar een vrij mooi zwaard.
Het was ongelofelijk fijn om te merken dat ik dit nog best wel goed kon. Ja, ik had dan wel op schermen gezeten, maar dat was toch iets heel anders. Toch voelde dit verbazend soepel. Ik nam een aanloop, zwaaide fel met het zware ding en hakte in één keer twee koppen af. Onwillekeurig merkte ik dat ik grijnsde.
De trainingsdag ging sneller voorbij dan verwacht, en ik was vrij geschrokken toen er werd geroepen dat de training voorbij was.
We vertrokken in stilte terug naar de lift, waar Just, William en ik afscheid namen. Het verbaasde me enigszins hoe makkelijk ik met William om kon gaan, gezien de omstandigheden over een paar dagen. Eigenlijk was hij best aardig.
Vermoeid kwam ik terug in ons appartement, en ik kreeg daar eindelijk de kans om mijn masker weer af te doen, mezelf even te wassen en uit te rusten.
Toen ik terug kwam, zat Chester op de bank te praten met Voyge. Het stoorde me dat hij steeds heel nonchalant met zijn hand door zijn haar ging.
"Hé," zei hij grijnzend tegen mij toen ik binnenkwam. "Daar deed je lang over."
Ik negeerde hem.
"Willen jullie persé alles geheim houden voor elkaar?" vroeg Voyge.
Ik haalde mijn schouders op, net als Chester. Voor hem was er dan ook niet echt een belangrijke tactiek te verbergen. Ik denk dat iedereen wel wist wat hij ging doen. Shirts uit trekken was een groot deel van zijn tactiek.
We bespraken alles met Voyge. De hele trainingsdag tot in details en alle andere tributen. Ik vertelde hem over het bondgenootschap en het zwaardvechten. Toen het voedsel kwam, leek hij vrij tevreden.
Na het eten, ging het weer verder, maar nu over de vraag wat we de volgende dagen moesten gaan doen. Ik raakte vermoeider met de minuut, maar toen ik me op mijn bed liet vallen, voelde ik me een stuk zekerder.
Ik had nog twee dagen om te trainen. Ik kon dit best wel eens winnen.