Battle 1.2

'We maken een lied over...' begint Jake, terwijl hij een stuk pizza bekijkt. 'een stuk pizza shoarma.' Lisanne giechelt om zijn serieuze blik, ik zucht diep en Bobsle eet rustig door. 'Wat? Het is een goed idee!' gaat Jake verder. 'Ik bedoel, kijk dan. Die gesmolten kaas, de heerlijk shoarma en die prachtige saus van knoflook. Zou je daar geen lied over willen maken?' Een lach kan ik niet onderdrukken. 'Je bent gek, Jake.' Hij lacht en kijkt uit het raam, waarna zijn blik duister verandert. Ik hoef niet te gokken wat hij ziet, want nog geen seconde later stormt er iemand binnen. Een niet bepaald gezellig iemand. Eigenlijk ook niet echt een persoon, meer een hond. Een poedel.
'Demi!' roept hij naar me. Ik staar naar buiten. Waarom zou ik gaan reageren. 'Demi, alsjeblieft.' zegt hij nog eens. Maar ik blijf koppig wegkijken. In elk geval tot Lisanne me aanstoot. 'Misschien moet je gewoon even naar hem luisteren.' En net als ik wil protesteren verraaden mijn ogen me. Ik kijk langs Lisanne en zie zijn smekende gezicht. Ik zucht. 'Twee seconden.' ik sta op en loop naar buiten. Waarna hij me op de voet volgt. 'Oke, vertel, je hebt twee seconden.' begin ik bitter. Hij haalt diep adem. 'Het spijt me. Maar Caroline deed gewoon aardig en van het een kwam het ander. En toen..' 'Van het één komt het ander?' vraag ik sceptisch. 'Dus wat je eigenlijk probeert te zeggen, je bent niet over haar heen. Dat is het gewoon.'
'Wat? Nee. Wacht, hoe wist je dat ik überhaupt iets met haar had?' vraagt hij, duidelijk verrast.
'Je vergeet dat mijn zusje fan is, en dat ik alles en elk detail mee kreeg.' ik sla mijn armen over elkaar heen. Hij probeert wat te zeggen. Maar er komt niets uit. 'en dan valt hij stil.' zeg ik sarcastisch. 'D-Demi, alsjeblieft.' stottert hij. Ik schud mijn hoofd. 'Ookal zou je op je knieen vallen, je kan vergiffenis vergeten.' En dan loop ik langs hem heen, terug het restaurant in. 'En?' vraagt Lisanne nieuwsgierig. 'Ik weet de perfecte tekst. Ik ga naar huis, en begin alvast te schrijven. Ik zie jullie morgen in het lokaal.' Ik storm het restaurant uit en loop weer langs hem heen. Zijn gezicht is emotieloos.