Four

Ik was nog nooit zo zenuwachtig geweest om iemand te bellen. De enige keer was misschien de dag dat ik Harry moest bellen omdat mama in het ziekenhuis lag. Ik zoch Louis' nummer en twijfelde. Ik drukte op het groene knopje en hield de telefoon bij mijn oor. Een keer, twee keer, drie keer ging de telefoon over.
'Julie?'
'Yeah. Lou, Harry told me to call you.'
'Right, OK, so what now?' Ik beet op mijn lip. Ik wist het niet. Waarom belde ik hem eigenlijk? Wat had ik hem te zeggen?
'Lou, why did you say that to Harry? Why did you say I look so much like him?'
'I don't know. It's true, right? You look like him.'
'Yeah, wow, that's really something to say! Louis, it sounded like you meant something different. Are you-'
'No! Julie, no!'
'But, Lou, maybe you are!'
'I can't be in love with my best friend! Ofcourse I can't! I won't. He's with Caroline and he's happy. I'm happy.'
'So, you are in love with him?'
'No.'
'Yes, you are.'
'I'm not!'
'You are,' zei ik lachend. Louis gromde iets.
'I'm not, Julie- Crap, Harry's back.'
'OK, I'll hang up now. Talk to him.'
'No, no! Julie, don't hang up! Wait!' Ik lachte nog harder. Ik hoorde Harry op de chtergrond praten. Louis rende met veel kabaal de trap op.
'Seriously, Julie, it's not funny! I'm not going to tell him. I have to tell Eleanor too,' zei hij zachtjes en ik hoorde een deur dicht vallen.
'Well, I don't care what you do, just, try and find out what you want. I'll see you tomorrow I guess. Bye,' mompelde ik en verbrak de verbinding. Ik staarde naar mijn telefoon en grijnsde. Misschien wilde hij het dan wel niet toegeven, maar hij was toch echt wel verliefd. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Het verklaarde alles. Zijn opmerkingen, zijn gedrag rond Caroline. Ik legde mijn telefoon op tafel, stond op, sprong snel even onder de douche en kroop in bed.
In slaap vallen was nog een hele opgave. Ik gaapte, draaide, woelde en staarde naar het plafond. Louis en Harry bleven door mijn hoofd spoken.