*1

We hoorden papa naar boven komen.
"Jongens, ze zijn er bijna. Wees aardig tegen hem en Lou..." Papa keek Louis streng aan, "geen streken." Waarschuwde hij. "Waarom zeg je dat alleen tegen mij en niet tegen Liam?" Vroeg Louis beledigd waardoor ik moest grinniken. "Omdat ik je ken, Lou." Louis keek beledigd en sloeg zijn armen over elkaar. Papa kneep een keer lachend in zijn schouder en liep toen weer naar beneden, onze kamer uit. "Fijn, ik ben ouder en toch vertrouwen ze jou meer." Mokte Louis. Ik lachte. Het leeftijdsverschil tussen Louis en mij was maar 2 jaar, maar ik was inderdaad volwassener. Dat kwam omdat ik vanaf kleins af aan al op eigen benen moest staan. Mijn ouders keken bijna niet naar me om.
Ze zorgde er alleen voor dat ik genoeg eten had. Al de rest moest ik zelf regelen.  Dat was ook de reden dat ik hier woonde. Marianne en John hadden Louis en mij geadopteerd toen we wat jonger waren. Ik was elf toen ik hier kwam wonen en Louis was tien.  Toen ik hier pas kwam wonen was ik bang voor hem, omdat hij zoveel aandacht aan me schonk. Louis had vroeger ook problemen thuis. Zijn vader was alcohollieker en zijn moeder sloeg hem altijd. Althans, dat was wat hij altijd vertelde. Maar nu waren we hier, weg van alle problemen. Vandaag zou er iemand nieuw komen. Een jongen van 16, dus een jaar jonger dan mij, die mishandeld werd door zijn ouders. Veel meer wisten we niet van hem, zelfs zijn naam niet. Hij kon hier elk moment zijn, want ik hoorde de voordeur opengaan. Een paar minuten later kwam een redelijk slanke, lange jongen met bruine krullen onze kamer, en nu ook die van hem, binnen.
"Zo, dit is je kamer en dit zijn je 'nieuwe broers'." Zei Marianne, of mama zoals wij haar noemde, terwijl ze naar ons wees. De jongen knikte en mama verdween weer naar beneden. Zodra ze weg was richtte de jongen zijn blik op de vloer. "Hallo." zei Louis en de jongen richtte zijn blik weer op ons. Louis stak zijn hand uit. " Ik ben Louis." De jongen keek angstig naar Louis' hand en stapte naar achter tot hij tegen een muur stootte. Hij beschermde zijn hoofd met zijn handen en dook ineen. "Niet slaan." mompelde hij zacht. Ik gebaarde dat Louis zijn hand naar beneden moest doen. Hij vouwde zijn handen achter zijn rug. "Je hoeft niet bang te zijn, we doen je niks." fluisterde ik, bang dat hij anders zou schrikken. Hij keek eerst voorzichtig voor hij zijn handen weghaalde. Ik wist niet wat zijn ouders met hem gedaan hadden, maar ik was vastbesloten om hem te helpen en ik zag aan Louis' blik dat ik niet de enige was die er zo over dacht.

Eerst hoofdstuk van mijn eerste story dus het kan dat het wat rommelig is. En btw de leeftijden kloppen ook niet
Xx