035.

De rest van de middag heb ik mezelf opgesloten op mijn kamer. Als het fysiek gezien mogelijk zou zijn geweest was ik nu aan het ijsberen door de kamer maar mijn voet zit weer eens in de weg. Met mijn iPod in mijn handen draai ik zenuwachtig rondjes op de bureaustoel tot ik zo duizelig ben dat ik zelfs mijn goede been niet meer normaal op de vloer kan zetten om me af te zetten. Doordat ik zo duizelig ben lukt het me ook niet meer om goed na te denken. Er moet toch een manier zijn om onder vanavond uit te komen? Meteen nadat ik met Harry had afgesproken om het vanavond te doen had ik al spijt gekregen. Een zucht verlaat mijn mond en met veel geweld spring ik uit de stoel op het bed. Het bed veert een stukje mee en ik word een klein stukje in de lucht gelanceerd. Uren lig ik voor me uit te staren tot er op de deur word geklopt. Zachtjes gaat de deur open, Niall staat in de deuropening. “Kom je mee?” vraagt hij met een vrolijke glimlach. Wild schud ik mijn hoofd en demonstratief blijf ik op bed liggen. Een zacht gegrinnik ontsnapt uit zijn mond en hij komt naast me zitten. Hij aait met zijn hand door mijn haren “je kan het niet voor altijd blijven uitstellen dat weet je zelf ook” zegt hij rustig. Nog even blijven we op het bed zitten tot hij me van het bed af trekt “meekomen” is het enige wat hij zegt terwijl hij me in de bureaustoel duwt. Een zucht verlaat mijn mond en ik haal mijn telefoon uit mijn broekzak “wil je dan even de paarse doos die in mijn kast staat meenmen?” typ ik en meteen loopt Niall naar de kast.

Met de paarse doos op mijn schoot duwt Niall me weer naar de woonkamer. Dit ding is echt heel erg handig, de komende vijf weken krijgt Louis hem ook zeker nog niet terug. Verbaasd kijk ik door de kamer als we daar zijn aangekomen. De jongens hebben geprobeerd het gezellig te maken, het licht is een beetje gedempt en er staan kaarsjes op de tafel. Een bescheiden glimlachje verschijnt op mijn gezicht en ik geef Zayn de doos aan voordat ik tussen hem en Louis op de bank ga zitten. De jongens kijken allemaal vol spanning naar de doos. Nerveus pak ik de doos weer van Zayn’s schoot af en zet hem op mijn schoot. Mijn handen sla ik er beschermend om heen en mijn kin leg ik op de deksel. De spanning die in de woonkamer hangt is duidelijk te voelen en niemand weet wat ze moeten zeggen. “Hé, gezellig hè zo met z’n allen” grapt Louis om de stilte te doorbreken. Ik trek mijn wenkbrauw omhoog en pak mijn telefoon om iets te zeggen ‘als je dat zegt klink je net als een Nederlander’ stuur ik naar Louis. Hij leest het berichtje en kijkt me vragend aan ‘Nederlanders vinden altijd alles gezellig’ leg ik uit. En begrijpend knikt hij zijn hoofd. “Dus wat zit er in die doos” vraagt Niall nieuwschierig die blijkbaar niet langer kan wachten. Een waterig glimlachje verschijnt op mijn gezicht en ik haal diep adem voordat ik de deksel er vanaf haal. Zayn neemt de deksel meteen van me over. Mijn ogen vullen zich met tranen als ik in de doos kijk. Mijn ‘donkere’ tekenboek haal ik als eerste uit de doos, deze klem ik tussen mijn buik en de doos in. Vervolgens ligt er een hele stapel met brieven die ik een voor een er uit haal en op de deksel leg die Zayn nog steeds vast heeft. Diep haal ik adem omdat ik weet wat hierna volgt. Een foto van mijn moeder haal ik als eerste uit de doos gevolgd door een foto van mijn broer en de eerste tranen lopen alweer over mijn wangen. De foto van mijn vader pak ik uit de doos en leg ik meteen met de fotozijde naar beneden aan de kant. “is that your mother?” vraagt Louis zachtjes, bang om het te vragen omdat hij niet weet hoe ik hier op ga reageren.