* TwentySecond*

Vier uur later zonk de paparazzi de moed in de schoenen en vertrokken ze omdat niemand één voet naar buiten zette. “ They are gone.” Louis gluurt via het gleufje gordijn. Harry en ik stoppen met kaarten spelen en ik kom van klungelig mijn stoel af. “ Well, thank you very much!” Ik geef Harry een knuffel, die zich de moeite heeft gedaan om tijd met me door te brengen. Ik draai me om en Louis staat al voor de deur. Hij glimlacht en ik loop naar hem toe.

“ You too, Louis!”

Ik geef hem een knipoog en wanneer Harry zich in de keuken terugtrekt wikkelt Louis zijn handen om mijn middel en drukt me innig tegen zich aan. Ik hou mijn vlakke hand op zijn borstkas en voel zijn kin op mijn hoofd. Ik pas er net onder en iets diep vanbinnen wil in die positie blijven. Maar het verstand gaat voor en ik laat hem los. “ I had a great time!”

Meer woorden zijn er niet nodig, anders zijn het er te veel. Hij opent mij de deur en niemand staat voor me om mijn adem te ontnemen. Ik kan gerust en ontspannen de deur uitstappen. Ik zwaai naar hem, loop de trap af en vraag zwaaiend om een taxi. Ik wil me omdraaien om hem nog één keer te kunnen zien. Door de draaiing vliegen mijn haren om één schouder en bemerken mijn ogen dat hij niet meer voor de deur staat. Dat de deur gesloten is. En nu zit ik in de zwarte taxi met de vraag.

Zal ik hem echt nog binnenkort zien?