Part twentyfive - you make me feel like a madman

Ik deed de kleren aan die op mijn stoel neergelegd waren, er niet op lettend of ze wel bij elkaar pasten. Uit verveling ruimde ik mijn koffer leeg. Al mijn kleren belandden op een hoopje in de kast. Uit de inhoud van onze kledingkasten kon je al opmaken hoe verschillend Bella en ik waren. De hare zat vol met wijde spijkerbroeken en bloesjes, terwijl ik de voorkeur gaf aan jurkjes en skinny jeans. Onder in mijn koffer ontdekte ik een onbeschreven cd-hoes. Geen artiest, geen titel - toch wist ik precies wat het was. Ik pakte de cd op en maakte hem open. 'Always yours, Dixon' stond er op geschreven. Plots overviel de woede me. Ik pakte een stift uit het pennenbakje dat op het bureau in de linkerhoek stond en kraste de woorden door. Ze betekenden niets. Hij meende het niet. Niets wat van wat hij ooit tegen me gezegd had, was eerlijk geweest. Niets.. Hij had nooit van me gehouden. Mijn ogen trokken samen. Ik pakte mijn telefoon uit mijn zak en las de smsjes die hij me weken geleden gestuurd had. Toen was alles nog enigzins oké geweest en had ik hem nog geloofd.

Ik zal er altijd zijn.
Dix

Lills, ik houd zoveel van je - dat weet je toch?
Niemand komt tussen ons, jij en ik.
We blijven altijd samen.
Dix

Jij de bloem, ik de knop - jij de belangrijkste, de halsband, ik de hond.
We horen bij elkaar. Ik hoop dat je dat snapt.
Dix

Ik boog mijn hoofd. Hoe kon ik zo dom zijn? Ik wist het antwoord zelf al: ik wilde gezelschap. Ik voelde me alleen. Toentertijd klonk alles wat hij zei zo romantisch. Maar hij had het zelf al duidelijk gemaakt; ik was niet meer dan een halsband. Iets wat hem vasthield, maar waar hij terug op kon vallen als hij het gebruiken moest. Niet meer en niet minder. En hij, de hond, kon zelf weten welke kant hij op wilde. Hij was vrij.