Vuurnatie - 148

Op weg naar mijn kamer liep ik Keylina tegen het lijf, er was niemand anders in de buurt. Ik vertelde haar van de brieven.
“Laat Diana, Thomatio en Katara dan maar hierheen komen na het avondeten”, zei ze kalm. “Of is er voor nog iemand geschreven?”
“Voor hen, Yle en Sokka”, zei ik. “Maar die laatste is enkel voor als iemand hem op de hoogte brengt.”
“Voorlopig niet”, zei Keylina. “Dat kunnen we hem nog besparen. Je kan een aantal soldaten sturen naar Diana om haar te laten weten dat ze na het avondeten verwacht wordt.”
“Oké, bedankt”, glimlachte ik.

Diana, Katara, Thomatio en vooral Yle konden hun oren niet geloven toen ik hen over de brieven vertelde.
“Waarom geef je ze nu pas?”, vroeg Diana.
“Yue wou dat ik tot vandaag wachtte, en ik had er eerder de kans niet toe.”
“Je had het mij al kunnen geven”, protesteerde Yle.
“Je moeder wilde dat ik ze allemaal tegelijk gaf, Yle”, zei ik zacht. “Anders had je hem al lang gehad.” Ik gaf hen de brieven. Allevier kregen ze tranen in hun ogen toen ze hun brief lazen.