034.

Aan het geluid dat uit de kamer komt te horen hebben de jongens hun dolle uurtje dus ik besluit maar even om in de keuken te blijven. Na een half jaar op mezelf leven zonder pers om me heen of vrienden die me proberen op te vrolijken en me constant vertellen dat ik weer moet praten lukt het me weer om redelijk normaal met mensen om te gaan. Maar echt druk doen en plezier maken kan ik nog niet, hoe kan ik nou lol hebben als mijn ouders en mijn broer er niet meer zijn? Ik weet dat het leven doorgaat maar toch voelt het niet goed. Mijn voorhoofd leg ik op de koele tafel neer zodat ik kan nadenken. Mijn gedachten komen de hele tijd terug bij de brieven, misschien heeft Eva gelijk en moet ik misschien eens een paar brieven openen. Ik hoef ze niet meteen te beantwoorden of helemaal te lezen. Terwijl ik twijfel of ik het wel of niet moet doen hoor ik dat iemand de keukendeur opent en luid lachend de keuken in komt lopen. Zin om te kijken wie naar binnen komt lopen heb ik niet dus ik laat mijn hoofd gewoon liggen. In de hoop dat de persoon me niet opmerkt en snel weer weg gaat. Helaas wordt de stoel naast me achteruit geschoven en vanuit mijn ooghoek zie ik dat iemand op de stoel gaat zitten. Een hand wordt op mijn rug gelegd “gaat het?” Voor een paar secondes, misschien wel een minuut blijf ik stil zitten. Nadenkend wat ik voor een antwoord moet geven. Als ik had willen liegen had ik meteen ja moeten zeggen maar daar is het te laat voor. Uiteindelijk besluit ik maar mijn schouders op te halen. Mijn hoofd rol ik opzij zodat ik met mijn wang op de tafel terecht kom en recht in de ogen van Harry. Voorzichtig lacht hij naar me als hij ziet dat ik naar hem kijk. “Wanneer ga je je post openen?” vraagt hij als hij merkt dat ik er verder niet over wil praten. Een zucht verlaat mijn mond, precies de verkeerde vraag. “verkeerde vraag zeker?” mompelt hij als hij mijn reactie ziet. Ik sluit mijn ogen terwijl ik diep adem haal en zachtjes knik ik. “als je dat fijn vind wil ik ze wel voor je voorlezen. Ik weet niet of je er dan iets van verstaat, ik heb namelijk nog nooit Nederlands gesproken maar ik wil het wel proberen?” zegt hij in een poging om me een beetje op te vrolijken. Een flauw glimlachje verschijnt op mijn gezicht maar verder reageer ik er niet op. “als je ze alleen wil openen mag dat maar als je wil dat een of meerdere van ons er bij zijn als je ze opent moet je dat gewoon zeggen” zegt hij vervolgens serieus. Hij kijkt een beetje moeilijk en krabt wat achter zijn oor “of nouja, typen of schrijven dan in jou geval” mompelt hij meer tegen zichzelf. Met mijn linkerhand graai ik naar mijn telefoon, zelf ga ik hier nooit uitkomen dus ik ga Harry gewoon vragen wat hij vind dat ik moet doen.

Isa:In de tijd dat ik naar Londen ben gekomen heb ik heel veel post ontvangen maar ik heb het nog nooit geopend. Op de een of andere manier durf ik niet, Eva zei dat ik de post wel moet openen en nu weet ik niet wat ik moet doen

Met mijn ogen dicht druk ik op verzenden en zodra het berichtje verstuurd is heb ik natuurlijk meteen spijt. Harry leest rustig het berichtje en hij lijkt even na te denken. “Je moet doen waar jij je goed bij voelt. Maar misschien is het wel verstandig om de post te openen, waarschijnlijk kom je dingen tegen die je leuk vind en waarschijnlijk ook dingen die je niet leuk vind. Maar je kan je verleden niet blijven ontlopen” zegt hij uiteindelijk. Even ben ik van mijn stuk geslagen door wat hij zegt. Ik had niet verwacht dat hij zoiets zou zeggen, deze woorden had ik eerder van Liam verwacht. Een zucht verlaat mijn mond en twijfelend kijk ik naar het scherm. “i’m scared” typ ik zonder op verzenden te duwen, langzaam schuif ik mijn telefoon naar Harry toe. Meteen slaat hij zijn armen om mij heen en knuffelt me stevig. “je hoeft niet bang te zijn, we zullen er allemaal voor je zijn” zegt hij terwijl hij zijn kin op mijn hoofd legt. “als je wil helpen we je met het openen. De tekst kunnen we waarschijnlijk toch niet lezen maar zo hoef je het in ieder geval niet alleen te doen.” Een zucht verlaat mijn mond en uiteindelijk knik ik ter bevestiging. “vanavond” typ ik in op mijn telefoon terwijl Harry mee kijkt. “Dat is goed, dan maken we er gewoon een gezellige avond van, met z’n allen op de bank, muziek op de achtergrond en wat hapjes op tafel enzo” mompelt hij. Dankbaar kijk ik hem aan en een flauw glimlachje verschijnt op mijn gezicht omdat hij er - ondanks dat hij weet dat het zwaar wordt – toch nog iets leuks van probeert te maken.