Proloog

Eindelijk hoorde ik de bel door het huis galmen. Ik stond op van mijn plaats op de vloer en rende zo snel mogelijk naar de deur toe. Eindelijk zou ze me meenemen, mijn nieuwe moeder. Ik zou niemand missen. Mijn vader niet, mijn moeder niet en ook mijn zus niet. Vrienden had ik niet dus dat was alvast geen probleem. Eindelijk zou mijn nieuwe leven beginnen zonder al die regels, want daar ging mijn leven vaak over. Ik deed alles in functie van hun regels. Deed ik dat niet, dan werd alles van me afgepakt.  
"Alleen brave jongens mogen op de meubels zitten, Harry." zei mijn moeder dan. "Stoute jongens slapen op de vloer, zonder dekens." verkondigde mijn vader, terwijl hij de dekens van me aftrok. Vaak kon ik ook zonder eten naar bed, want dat verdiende alleen brave jongens. Als troost zoog ik meestal op mijn duim, maar als mijn ouders dat zagen, sliep ik meteen buiten, in de tuin en kreeg ik ook nog flink wat klappen. Maar dat leven was nu voorbij. Op naar een nieuw en hopelijk beter leven.