~037

“You’re not allowed to see her.” herhaalt hij. “I know, you’ve said that before, but I have to talk to her!” maak ik hem nogmaals duidelijk. Hij kijkt me over zijn bril aan en trekt zijn wenkbrauw op. “What’s so important?” vraagt hij dan. “That’s not your buisness.” bijt ik hem toe. Oke, dokters zijn heel aardig en goed voor het welzijn van patienten, maar ik kan hem nu echt even niet uitstaan. “Just let me in!” probeer ik nog eens. “No. Listen to me. She’s too weak, and doesn’t even knows her own name!” hij verheft nu ook zijn stem. “That’s excactly why I want to talk to her! Because she is two girls at the same moment!” breng ik verontwaardigd uit. Hij trekt zijn wenkbrauw nog hoger en kijkt me vragend aan. Dan besef ik hoe stom dat klonk. “I mean... She was Chloë, and now she is Emily. Or Chloë again. I don’t know. I mean…” mompel ik in de war. “And you are Zayn?” vraagt hij. Ik knik. “Well, she only remembers your name… So maybe…” hij kijkt bedenkelijk. Hoopvol kijk ik hem aan. “Please...? It’s important!” smeek ik. “Okay... But no more than 10 minutes!” zegt hij dan, terwijl hij de deur opent. “And don’t do anything stupid boy, i’m watching you.” zegt hij streng. Ik knik, en hij sluit de deur achter me.

Mijn blik dwaalt af naar het gebroken, bleke en magere meisje in het witte bed. “Chloë...” fluister ik zachtjes. Haar ogen zijn gesloten en ze ademt rustig. Langzaam begeef ik me naar het bed, waar ik op de stoel ernaast ga zitten. Ik laat mijn hand over de lakens glijden tot hij die van haar vind. Haar beide polsen zitten strak in het verband. Ik pak haar hand vast en knijp er zachtjes in. Voorzichtig opent ze haar ogen. Haar blik kruist die van mij. Vele emoties verschijnen in haar prachtige, heldergroene irissen. Dan glijdt er een traan vanuit haar ooghoek richting haar slaap, om daar het kussen te raken. “Zayn..” piept ze zachtjes. “I’m so sorry Zayn...” de eenzame traan wordt gevolgd door vele andere. Zachte snikken verlaten haar mond. “Shh, don’t be sorry. It’s okay.” fluister ik zachtjes terwijl ik haar hand tegen mijn wang druk. Ze schudt haar hoofd. Haar prachtige rode krullen bewegen zachtjes op en neer. “It’s not okay. I’ve never told you where I went to. You must have been so angry! And I banished all the memory’s about us. That was wrong. Because it was the best time I’ve ever had. I remember everything again. I wish I had never moved to Holland.” ze begint luider te snikken. Ik sla voorzichtig mijn armen om haar heen en trek haar tegen me aan. Ze lijkt iets te kalmeren. “Why did you come back to England?” vraag ik zacht. “And why is William following you?” allerlei vragen spoken door mijn hoofd. “It’s a long story, Zayn. I’ll tell you, I promise. But not now. Not here.” mompelt ze zachtjes. Ik knik. “And… Niall?” ik durf het bijna niet te vragen. Wat als ze zich hem niet meer herrinert? Hij zou er nooit overheen komen... Ze zucht. “I love him, I really do. But it’s so confusing. Everytime I look at him it’s like I look at William…” zegt ze dan. We zwijgen allebei. “Zayn?” onderbreekt ze de stilte. “Yeah?” ze kruipt nog iets dichter tegen me aan. “I’m tired.” verklaart ze. “Take some rest, you need it.” fluister ik, waarna ik haar zachtjes achterover duw en de dekens over haar heen leg. Ik druk een kus op haar voorhoofd en verlaat de kamer.

Direct staat dr. Jones weer voor mijn neus. Snel veeg ik de traan die over mijn wang liep weg. Hij haalt trekt een wenkbrauw op maar besluit er niet op in te gaan. “How was she doing?” vraagt hij dan. Ik zucht. “Actually, really good. She remembers everything. But it’s kind a hard to explain.” mompel ik. “Try it.” hij kijkt me doordringend aan. “Another time maybe.” zeg ik bot waarna ik langs hem heen loop richting de trappen. Met hem praten is nu wel het laatste waar ik zin in heb. Ik hou een taxi aan en stuur hem richting huis. Ik loop de oprit op en steek mijn hand uit om de deur te openen. Nog voor ik de kans daarvoor krijg gaat hij al open. “How is she doning?” een gebroken Niall staat voor de deur. Met betraande ogen kijkt hij me aan. Ik durf hem niet recht in zijn ogen te kijken en stap naar binnen. Ik weet dat ik niet onder een uitleg uit zal komen, maar wil het liever nog even uitstellen. “Please?” wanhopig kijkt hij me aan. Zuchtend geef ik toe. “Get the guys and come to the living room, I want to explain it once. Okay?” hij knikt en rent naar boven. Ik snel me naar de badkamer en gooi wat water in mijn gezicht. Dan plof ik neer op de bank, tussen de rest van de jongens. “So...” begint Liam. “I think we, and especially Niall, deserve an explanation...” vervolgt hij. Ik knik en zucht diep, voor ik begin aan het hele verhaal.