OO7

"Wat heeft dit allemaal te betekenen?" vraagt Louis gelijk aan paul. Waarop hij even lacht. Dan komt er een cameraploeg vanachter een andere boom tevoorschijn. Justin, Ruben en Paul trekken hun lange jassen uit. Ze hebben eronder een net pak aan met een felgekleurde stropdas. Ik weet niet waar ze het allemaal vandaan halen, maar de drie mannen staan verlicht in een felle spot met een grote glimlach op hun gezicht te praten richting de camera. Ze wenken ons en ik loop schuw naar het verlichte stuk. "Dus, wat vinden jullie ervan?" vraagt Justin. Wat? Waarvan? Wat hebben ze daarnet allemaal verteld? Louis heeft ook een glimlach opgezet en begint: "Toen ik hier zomaar werd neergegooid schrok ik wel even. Gelukkig kwam ik al snel iemand tegen waarmee hetzelfde was gebeurd. Ik vroeg me wel af hoe we dit gingen overleven, maar ik vind het idee van dit programma heel leuk, dus het gaat wel goedkomen." wat is hij nu toch verschrikkelijk nep aan het doen. "En jij, Maddie, je lijkt Louis niet echt aardig te vinden, ga je het denk je overleven?" vraagt hij nu aan mij en hij duwt de microfoon in mijn gezicht. "Eeh.. Dat valt denk ik ook wel mee... Ik eeh.." het liefst zou ik willen dat er een gat in de grond kwam en ik er meteen doorheen zou vallen. Maar nee. Ik sta hier als een sukkel iets te stamelen voor een camera. Louis ziet dat ik het moeilijk heb en neemt het weer van me over. Hij vertelt iets over de afgelopen dag en ik zet mijn gedachten even op een rijtje. Het was allemaal voor een programma. En nu? Wanneer is het afgelopen? Ruben neemt de microfoon over en vertelt ons wat de bedoeling is.
"Jullie zijn allebei in de wildernis gedropped met een missie. Realiseren dat het leven dat jullie leiden niet zo gewoon is als het lijkt. Hier heb je niks dan wat bomen. Wij zorgen ervoor dat jullie niet uithongeren als het echt nodig is, maar voor de rest zullen jullie alles zelf moeten doen."
"En hoe komen we hier weg?" onderbreekt Louis hem. Ruben negeert het en gaat door met zijn verhaal. "Onderweg krijgen jullie steeds te horen wat jullie te doen staat. Maar zorg er als eerste maar voor dat jullie water vinden."
Louis en ik kijken elkaar even aan. Ik kijk een beetje wanhopig, maar Louis heeft een grijns op zijn gezicht. Hij is iets van plan. Dat bevalt me echt helemaal niet. Ruben spreekt nog een paar afsluitende woorden en dan beginnen ze weer met het opruimen van de camera's. Even snel als ze gekomen waren zijn ze ook weer weg, met precies hetzelfde woordje als die eerste dag: succes. Dat zullen we wel nodig hebben. Ik kijk even verwachtingsvol naar Louis. Die pakt zijn tas en begint te lopen met de woorden: "Laten we naar water gaan zoeken, we willen allebei wel terug naar huis, niet?" ik knik even en dan lopen we weer verder. Het bos dat eerst bestond uit allerlei naaldbomen verandert langzaam in een bos vol met bomen met frisgroene blaadjes. De grond onder onze voeten kraakt door de verdorde blaadjes. Plotseling steekt er een hertje over. Ik schrik ervan en verlies even mijn evenwicht. Louis vangt me op. Snel herstel ik me weer en brabbel een soort van 'dank je' tegen hem. Hij lacht en we lopen weer verder. Gelukkig wordt mijn hoofd niet erg snel rood, maar ik voel dat ik toch wel een blos heb. Ik denk aan Roger, mijn vriendje. Zou hij me missen? Ik zucht. Zo lopen we de rest van de ochtend stil verder. Maar nergens is water te bekennen.