Hoofdstuk 1.

Ik word wakker in een hotelkamer. Een beetje slaperig sla ik om me heen om het licht aan te doen. Als dat me na een paar minuten gelukt is, merk ik dat ik niet in eigen bed lig. Als ik het zo inschat besluit ik dat ik in een soort hotel-kamer ben. Na een paar minuten van lichte paniek, zie ik dat mijn ouders ook in de kamer liggen. Weliswaar om de hoek, maar het heeft iets geruststellends. Als ik mijn ouders wakker schud. Kijken ze op en kijken ze heel erg verbaasd. En het eerste wat ze zeggen is: “Moet jij niet de mensen in de stad beschermen?” Ik kijk ze verbaasd aan. “Hoezo dat? Heb ik iets gemist?” Dan, als in een opwelling komt het weer terug. Een beetje verbaasd denk ik.. Het zal toch niet? Maar dan zeg ik: “Grapje, ik sla een nachtje over!” Een beetje beduusd ga ik weer naar bed. Maar voor ik weer in slaap val, moet ik even checken wat ik vermoed... Ik focus me op de muur naast mijn bed. En alles waar ik op dat moment aan denk is aan diezelfde muur... Maar dan rood. Langzaam doe ik mijn ogen open.. En zie dat die muur daadwerkelijk rood is geworden. Een beetje geschokeerd besef ik dat wat ik vermoed waar is. Ik heb superkrachten! En dat is het laatste wat ik nog denk, daarna val ik in slaap.
De volgende dag ben ik in no-time aangekleed en ben ik een beetje verward. Hoe kan dit? Maar daarna besluit ik er van te genieten! Ik bedoel, je hebt niet iedere dag superkrachten! Als ik de gordijnen open doe, zie ik lichtelijk geschokkeerd de eifeltoren. Ik ben dus in Parijs! Nog beter!
Tijdens het ontbijt besluit ik dat als kleuren veranderen het enige is wat ik kan. Ik ook meer zou moeten kunnen om mensen te beschermen. En langzaam weet ik alles weer. Ik greins, ik kan bijna alles!
Er ontsnapt een giechel.. Dit is echt geweldig!
Ik heb de dag van mijn leven! Ik vlieg, ren sneller dan het geluid, verander van alles van kleur..
Als we langs de eifeltoren lopen, besluit ik dat die wel een ander kleurtje kan hebben. En één seconde later is hij helemaal gifgroen. Van top tot teen. Iedereen kijkt hoogstens verbaast om me heen. Dus ik besluit om het nog erger te maken, en de man die naast me staat krijgt opeens een groene huid. Een dame die een paar meter verderop staat roept ontzet: “C'est un alien!” De hele menigte begint te schreeuwen en binnen de kortste keren is het een grote chaos. Ik weet niet wat ik moet doen. Dus een beetje rood loop ik weg en uit mijn mond ontsnapt een zacht “oeps..”
Goed, dus nadat ik heel Parijs op zijn kop heb gezet. Besluit ik dat ik zin heb om iemand vandaag eens goed te ergeren. En voordat ik het helemaal heb uitgedacht begin ik te groeien. Tot dat ik 3 meter lang ben. Ik ben reusachtig!
Rustig loop ik door de stad.. En besluit ik om kleding te gaan passen in een winkel op een leuke winkel. De verkoopster kijkt me een beetje verschrikt aan. Ik groet beleefd. En buk onder de deur door.
Ik vind het echt best wel grappig en vraag bij elk item “heeft u dit ook een paar maten groter?” Het is hartstikke gemeen, maar omdat vandaag speciaal is besluit ik dat ik gewoon lekker door ga. En na ik die goede winkeljuffrouw erg heb gekweld, zo’n paar uur lang. Ga ik naar huis. Het begint donker te worden, en terwijl ik naar het hotel loop. Gaan de straatlantaarns aan. En langzaam gaat er een schok door me heen! Ik wil nog 1 ding doen! Ik ren naar een plein waarvan ik denk dat het groot genoeg moet zijn, focus ik me op 1 ding.. En langzaam vult de lucht zich met de geur van chocoladetaart! Het is s’werelds grootste chocolade taart OOIT!
Ik ren er naar toe en begin er van te eten.. En als ik zo veel op heb dat ik kotsmisselijk ben, spring ik er in! Springen in een chocoladetaart! En net als ik geloof ik zo blij ben, dat er bijna niks is dat me uit mijn humeur kan halen. Gaat de wekker. Chagerijnig kijk ik om me heen. Geen hotel, geen superkrachten, geen chocoladetaart, niks! En dan besef ik wat jullie misschien al vanaf het begin deden, het was allemaal een droom..