Chapter Twenty.

Willow Anderson.

Ik zag ik het vage licht hoe hij een beetje rechtop ging zitten. Daarna begon hij smakelijk te lachen en gebaarde dat ik naar binnen kon komen. Ik sloot de deur terwijl ik lachend mijn hoofd schudde.
George sloeg de deken open en ik kroop naast hem in bed. Een beetje nerveus trok ik de deken op tot mijn kin en zag vanuit mijn ooghoeken dat George zijn hoofd op één hand steunde om naar mij te kijken.
'Is er iets?' vroeg hij, nadat ik een hele tijd naar het plafond had liggen staren zonder hem aan te kijken. Ik zuchtte en draaide mijn hoofd naar hem toe.
Ik slikte en haalde mijn schouders op. 'Het is gewoon...' Ik kon niet uit mijn woorden komen en beet op mijn lip om de vreselijk grote huil-neiging terug te dringen. Toen ik zijn hand over mijn arm voelde gaan begon ik dan toch te huilen.
Ik verborg mijn gezicht in mijn handen en probeerde mijn snikken onder controle te houden. Binnen een mum van tijd voelde ik allebei zijn armen stevig om me heen, en hij trok me tegen zich aan.
'Het spijt me,' bracht ik moeizaam uit, toen ik weer een beetje tot bedaren was gekomen. Hij glimlachte, knikte, en veegde mijn tranen weg.
'Al goed. Ik snap best dat het moeilijk is om nu ergens anders te slapen. En...' Hij bleef even stil en keek weg. 'Je kan nog altijd terug.'
Geschrokken keek ik hem aan. 'Wat? Nee! Ik wil niet weg! Waarom zeg je dat? Ik-' 'Ho, rustig maar, ik wil je niet weg hebben. Ik zeg alleen dat het kan.'
Voor een paar seconden keek ik hem nog aan, daarna lachte ik en sloeg mijn armen stevig om zijn middel heen.
'Nooit,' fluisterde ik zachtjes.

De dagen en zelfs weken vlogen voorbij en het was hartje zomer toen ik even door Diagon Alley liep na een paar uur werken en tegen iemand op botste.
'Oh, pardon hoor,' mompelde ik, terwijl ik afwezig naar de Daily Prophet staarde en doorliep. Toen voelde ik een stevige hand op mijn arm die me omdraaide, en verbijsterd keek ik op naar de persoon die mijn arm vasthield.
'Willow?'
'Oliver?'