4. Ilma Rebakka Aalst

Ilma Rebakka Aalst


Met een klap doe ik me dagboek dicht en doe ik de deur open.
Tranen wollen over mijn wangen als ik mijn laatste tas heb ingepakt en dicht doe. Langzaam loop ik de trap af en help ik mee om de tassen in de auto te zetten. Zachtjes loop ik voor de laatste keer het huis rond en loop naar Knabbel mijn konijn. En geef hem een knuffel en een aaitje over zijn vacht. Ik loop naar buiten toe naar mijn vriendin-buurmeisje en neem ik afscheid van haar daarna neem ik nog langzaam afscheid van de buren. Van mijn familie heb ik in de weekend afscheid genomen. Ik neem ook langzaam afscheid van me broertje omdat hij niet mee gaat naar de kliniek. Daarna kijk ik nog voor een keer naar het huis en stap dan de auto in. De hele rit is het stil je hoort alleen dat de auto geluid maakt. Na dik een uur zie ik een groot terrein door het raam. We rijden de terrein op en komen op een parkeerplaats te staan. De gebouw waar ik in moest slapen stond recht voor me neus. Zo te zien moest er nog hoop gebouwd worden omdat de tyus zo heet het gebouw. En de terrein heet De geluk. Dat wist ik wel omdat ik het gehoord had. De tyus is pas eergister open gegaan. ‘’ Ilma, kom je mee’’ Zegt mijn vader. In trage stappen loop ik naar de deur. Mijn vader belt aan en de deur wordt open gedaan door een vrouw ze heeft blonde haren. Ze zag eruit alsof ze alles beter weet en daar kon ik al niet tegen. ‘’ Kom verder. Ik heet trouwens Sophie Koor’’ Zegt ze. Ik loop samen met me vader en moeder naar binnen en we lopen naar een kamer.

Nog een klein stukje erachter aan.