~12~Harry Styles

Mijn hart bonkte in mij keel toen ik Louis aankeek. Hij keek bezorgd naar me op en ik voelde een schuldgevoel oprijzen omdat ik hier zo’n drama van maakte. Maar ik kon er niets aan doen. Dat moment, toen ik die remsporen zag en opmerkte dat dit de plek was. De plek waar Louis was verongelukt. Ik kon het niet aan. Het verdriet greep me bij mijn keel en ik kon niet meer normaal denken.
‘Harry?’ Louis keek me vragend aan en ik besefte dat ik iets moest gaan zeggen. ‘Ja. Oke.’ Verder kwam ik niet. Louis sloeg weer een arm om me heen en wreef zachtjes over mijn schouder. De plek tintelde en ik zuchtte diep. ‘Het begon allemaal lang geleden. Geleidelijk aan begon je afwezig te worden, je reageerde niet meer normaal op wat ik zei en bleef maar uren in het niets staren. Ik dacht dat je ergens verdrietig om was of zoiets, dus ik vroeg je wat er was en probeerde je te troosten. Je reageerde alleen niet op me. Nou, eigenlijk reageerde je wel. Negatief. Je beon me te ontlopen en ik werd boos. Een lange tijd deden we niets, maar ik zag onze vriendschap langzaam verslechteren. Tot er een uitbarsting kwam. We kregen knallende ruzie en jij rende huilend weg.’ Ik zweeg even. Ik had niet gezegd dat Louis me had verteld dat hij verliefd op me was. Misschien was het nu niet meer zo. Misschien was hij er overheen, nu hij niet meer wist dat hij het ooit gevoeld had. Misschien. Ik ademde in en ging verder. Het was moeilijk om te zeggen wat er daarna gebeurt was. ‘Je rende dus weg. Ik ging je achterna en toen zag ik je. Je werd op een brancard gehesen en ging naar het ziekenhuis. daar lag je in coma. Nu ben je hier met mij. Maar Louis, ik had je kunnen redden, als ik je nou gewoon thuis had gehouden was dit allemaal niet gebeurt!’ Ik barstte weer in tranen uit, de film draaide zich weer in mijn hoofd af. Dat mement dat ik Louis zag liggen, het warme rode bloed dat uit zijn voorhoofd had gestroomd.
‘Oh Harry toch.’ Louis trok me tegen zich aan en ik sloeg mijn armen om hem heen, ik begroef mijn neus in zijn schouder en snoof zijn geur op. Hij rook naar wasmiddel, niet naar Louis. ‘Haz. Noem me Haz.’ Zei ik gesmoord. Mijn stem klonk schor.
Lange tijd bleven we daar zitten, arm in arm. Tot de kou ook een weg had gevonden naar mijn borst en ik echt bang was dat we allebei een longontsteking zouden krijgen. Dat zou er ook nog wel weer bij kunnen. Voorzichtig maakte ik me los uit Louis’ armen en keek hem aan. Toen pas zag ik dat de tranen over zijn wangen liepen. Paniek maakte zich van me meester toen ik hem zag. ‘Louis, niet huilen! Het is gebeurt en ik...’ Maar Louis schudde zijn hoofd en keek me woordenloos aan. Toen hij woorden had gevonden zei hij langzaam: ‘Haz, geef jezelf niet de schuld van iets dat je niet had kunnen voorkomen. Ik ben zo blij dat ik je heb.’ Hij fluisterde de laatste woorden en sloot me weer in zijn armen. ‘Oh Lou, Loubear toch.’ En samen huilden we tot er geen tranen meer over waren. ‘Loubear, stomme naam.’ Zei Louis. En ik keek hem aan. Beschaamd keek hij weg. ‘Nou, dat vind ik gewoon.’ Zei hij afwerend. Glimlachend pakte ik zijn hand en trok hem overeind. ‘Kom.’
Samen liepen we naar huis. Hand in hand.

hmmm, don't know. kan beter.
wat denken jullie?