Seventy-nine.

Nadat we met z’n allen een film hebben gekeken gaan Niall en ik op bed. Ik leg hem onder de dekens en stap daarna zelf naast hem in bed. Daar sla ik mijn arm om hem heen en streel zachtjes zijn arm. “Hazz?” zijn stem is helder. “Yeah?” ik trek hem dichter tegen me aan. “I’m afraid.” fluistert hij zacht. Ik streel met mijn hand door zijn haar. “Why?” vraag ik. Hij zwijgt. Langzaam beginnen zijn schouders lichtjes te schokken. Ik trek hem nog dichter tegen me aan. “Shh...” sus ik hem. Een traan loopt over zijn wang. Ik veeg hem weg met mijn duim. “Don’t be scared, I ain’t going nowhere.” zing ik zachtjes. Een zwakke glimlach verschijnt op zijn gezicht. Hij sluit zijn ogen en nestelt zich dicht tegen me aan. “I love you.” murmelt hij zachtjes. Ik druk een vlinderkusje op zijn neus. “I love you too Nialler. And I’ll keep loving you, no matter what. You mean everything to me, and I’ll never let you go.” fluister ik terug. Zijn snikken worden luider. “Thanks…” zegt hij zacht. “I’m just so afraid. Of losing you. And maybe I’ll never be able to walk again. What do we have to do if that happends? How do I have to perform? And travel? I don’t want to sit in a wheelchair all day!” dikke, zoute tranen verlaten zijn ooghoeken. Hij is gebroken. En dat breekt mij. Ik onderdruk mijn tranen. Om nu ook te gaan huilen zou het alleen maar erger maken. Ik moet sterk zijn voor ons allebei. Ik druk mijn lippen op die van hem. “It’ll be okay Niall, I promise. Together we’ll make it. Together we can do this.” fluister ik in zijn oor. Hij trekt me tegen zich aan en drukt zijn lippen weer op die van mij. “Never let me go...” zegt hij zacht. “Never.” fluister ik terug.