~11~Louis Tomlinson

Ik liep met Harry Nando's uit. Niall was al weg, naar Liam en Zayn. Wie dat ook mochten zijn.
Het was een grote warboel in mijn hoofd. Het was leeg. Ik kon alles benoemen, terwijl ik liep keek ik in het rond. Lantaarnpaal, Stoeprand, regenwolk, rijtjeshuis, zwerfkat. Ik wist het allemaal, dat was het probleem niet, de mensen. Daar liep ik op stuk. Ik kende niemand, iedereen om me heen was onbekend. Inclusief mezelf.
2 personen kende ik nu. Mezelf een beetje. Harry, mijn beste vriend, de jongen waarmee ik een huis deel. Niall, de jongen die graag eet, de schattige jongen met zijn blonde haar en prachtige blauwe ogen. Stop. Dit was niet normaal. Zo kon ik neit denken over een vriend van me.
Ik schudde mijn hoofd leeg en begon de dingen om me heen weer te benoemen. Harry liep zonder een woord te zeggen naast me, zijn blik was afwezig en hij slenterde met zijn handen in zijn zakken vooruit. Het was koud buiten, mijn adem kwam in wolkjes naar buiten. Condens, straat, zebrapad, remsporen. Ik vroeg me af waarom daar remsporen stonden, het zag er niet echt uit als een plek waar veel ongelukken zouden gebeuren. Harry had de remsporen nu ook gezien. Zijn blik werd gejaagd en hij begon sneller te lopen. 'Harry voorzichtig!' Riep ik hem na, toen ik een auto de hoek om zag komen. Ik pakte hem vast en trok hem snel de veilige stoep op. 'Kijk uit!' Zei ik geschrokken tegen hem. Hij staarde me aan, ik kon zijn blik niet peilen.
Toen begon hij te lachen, een histerisch lachen, waarna de tranen over zijn wangen stroomden. Hij keek me aan. Een groot verdriet lag te lezen in zijn ogen. 'Wat is er Harry?' Fluisterde ik voorzichtig. Hij schudde krampachtig zijn hoofd en snikkend zei hij dat hij het niet uit kon leggen. Hij wees vaag in de richtig van de remsporen. 'Jij, ik... Hier.' Maar zijn stem brak en hij maakte zijn zin niet af. 'Kom.' Zei ik, en met zachte hand leidde ik hem naar een bankje aan de rand van de weg. Daar sloeg ik een arm om zijn schouders en liet hem uithuilen.
Na een tijdje, toen Harry bedaard was en in de verte staarde liet ik hem los en stopte mijn handen in mijn zakken om op te warmen. Het was nu bitterkoud en ik had het gevoel dat mijn vingers er zometeen af zouden vriezen. Harry draaide zich om en keek me aan. 'Sorry, we zouden nu thuis warme chocolademelk moeten drinken. Niet in dit snertweer op dit vervloekte bankje moeten zitten.' Hij snifte en klemde zijn handen tussen zijn benen. 'Ach.' Zei ik. 'Wat maakt het uit. Het is belangrijker dat je verdriet er nu uit is.' Hij haalde zijn schouders op en ik ging voorzichtig verder: 'Wat was er nou, Harry?' 'Noem me Haz, alsjeblieft?' Zei hij, en keek me stuurs aan. 'Ik wil dat je me Haz noemt, dan lijkt het net of dit allemaal' een vage wenk naar de weg 'niet gebeurt is. En ik wil zo graag dat het niet gebeurt is.' Hij snifte luid en een paar voorbijgangers keken verbaast om. 'Oke, oke. Ik noem je wel Haz, als jij dat graag wilt.' De bijnaam kwam nog aarzelend over mijn lippen, maar het klonk wel leuk. 'Wil je me nu vertellen waarom je zo van streek raakte door die remsporen?' Harry haalde diep adem en draaide zich weer naar me toe. 'Oke. ik zal het vertellen Lou. Alles.' Fluisterde hij.
Ik sloot mijn ogen en bereidde me voor op wat er komen zou. Aan Harry te zien was het een emotie-losmakend verhaal...

Okeej, Sleeecht stukje...
Pleazze leave a reaction,,