Confessions.

Jasper trok me op zijn schoot en ik legde mijn hoofd tegen zijn borstkas. Ik sloot genietend mijn ogen om ten volle van het magische gevoel te genieten.
’Het spijt me,’ zuchtte hij, nadat hij een kus in mijn haren had gedrukt. ’Voor al die keren dat ik zo’n eikel was.’ Ik kneep mijn ogen feller dicht, ik wilde de beelden niet oproepen. ’Ik vond het verschrikkelijk om je pijn te doen en nog erger om je pijn te voelen.’ Ik schudde mijn hoofd, hoopte dat hij zou stoppen. Hij moest geen pijnlijke herinneringen oproepen, alles was goed nu. ’Het was gewoon ondragelijk voor me hoeveel je van me hield, terwijl ik niet snapte waarom. Daarbij kwam nog dat ik zelf zo sterke gevoelens voor je kreeg dat ik helemaal gek werd.’ Ongeloof weerspiegelde in zijn stem, toen hij verder ging. ’Ik snap nog altijd niet waarom je van me houdt Dawn. Het enige dat ik weet is dat ik net zo veel van jou hou, zo niet: meer.'
Hij houdt van me, hij houdt van me. Het leek haast een mannetje dat door mijn hoofd huppelde en steeds dezelfde zin herhaalde. Hij houdt van me.
’Ik weet nu dat ik niet bang moet zijn omdat we zoveel van elkaar houden, maar dat ik het moet koesteren. Ik zal voor je vechten Dawn, voor ons. Nooit zal ik je voor een tweede keer kwijtraken.’ Hij streelde zachtjes met zijn vingers over mijn handpalm en liet zijn kin op mijn schouder rusten. Ik keek naar onze vingers die zich verstrengelden.
’Ik ga niet dood, niet nu,’ zei ik hoofdschuddend. ’Er is een andere manier. Dat moet wel.’ Nu Jasper en ik elkaar eindelijk hadden gevonden, kon het niet anders. Waarom had het lot ons nu bij elkaar gebracht als dit werkelijk mijn einde was? Er moest een reden zijn. Jasper was gekomen op het moment wanneer ik hem het meeste nodig had en hij zou me hier doorheen halen. Samen zouden we voor altijd leven.
We verdienden dit, we verdienden het eeuwige leven samen. En niets of niemand zou daar tussen komen. Ik zou het overleven, ik zou afrekenen met welk verleden ik ook had.