--34--

Ik snapte Samira niet meer. Ik was verward. We waren toch vriendinnen? Ik wilde erover praten. Maar met wie? Samira was mijn vriendin niet meer! Ik voelde weer tranen opkomen. Niet aandenken. Ik besloot om bij Tom langs te gaan.
Ik stond op. Mijn kont was nat de vochtige steen. Het had geregent. Ook zaten er wat takjes en blaadjes in mijn haar die uit de boom boven mij waren gevallen. Ik haalde ze eruit en veegde mijn handen af aan mijn korte broek.
Waar zou ik gaan zoeken? Eerst bij zijn caravan natuurlijk!
ZIjn opa en oma beroetten me al vriendelijk. Volgens mij vonden ze me wel aardig. Ondankts Karin die me volgens mij achter mijn rug zwart maakt.
Ik liep de caravan in en zag Karin en Kiki meteen zitten.
'Heey Karin, waar is Tom?'
Hij was niet in de voortent en niet in de caravan. Karin wist het vast wel, dacht ik.
'Nee, hoe zou ik dat moeten weten? Is hij niet bij jou?'
'Daarom vraag ik ook naar hem', zei ik sarcastisch. Domme opmerking Karin, ik keek van Karin naar Kiki.
'Jij?'
Een korte vraag, maar Kiki begreep het.
'nee, Hij ging vanochtend weg, met zijn schetsblok. Hij zal wel weer naar het bos zijn!'
'Dankje!'riep ik snel en draaide me om.
Door mijn haast struikelde ik bijna over het trapje dat voor de caravan geplaatst was. Gelukkig kon ik me nog net vastgrijpen aan de deur, die open stond.
'Oeps!' floepte ik eruit en ik keek een beetje beschaamd. Achter me hoorde ik gelach.

In de tent pakte ik mijn kleine tasje en propte er wat eten en drinken in. Ook een zakmes, die ik altijd bij me had, een spiegeltje en een survival fluit die ik ooit eens had gekregen van Samira. Snel krabbelde ik wat letters op een briefje en legde het op de slaapzak van Sam. Ze zou het vast wel lezen.

Toen ik de tent uit stapte, kwam Samira er net aan. Ik had de moed niet om iets tegen haar te zeggen en met grote passen liep ik door. Pijn in mijn hart. Ik wist dat Samira me dit niet zou vergeven.