Vuurnatie - 147

“Hoi Yue”, ik liep haar kamer, of beter gezegd cel, in.
“Hey Lizzie”, zei ze. “Euh, hoe is het met iedereen?”
“Yle heeft veel verdriet, dat snap je wel”, zei ik. “Katara heb ik enkel vanochtend even gezien, ze leek het moeilijk te hebben maar ze hield zich groot. Diana heb ik nog niet gezien en Thomatio houdt zich ook groot. Ik moest hem daarstraks al even redden, een aantal watermeesters hadden de soldaten uitgedaagd en hij probeerde hen te stoppen.”
“Hebben ze gevochten?”, vroeg Yue geschrokken.
“Helaas wel. Maar Thomatio is er met een waarschuwing vanaf gekomen. De anderen moeten een week de gevangenis in. En dat is een héél lichte straf naar vuurnatie-normen.”
“Lizzie… Ik zat te denken, ik zou hen graag nog iets geven, een soort van aandenken tot ik weer vrij ben. Ik heb zowat afscheidsbrieven geschreven, en ik hoopte…”
“Natuurlijk geef ik die, Yue”, beloofde ik.
“Bedankt”, zuchtte ze opgelucht. “Maar, euh… ik heb er ook een voor Sokka, voor als hij het ook te horen zou moeten krijgen…”
“Ik weet niet of iemand hem op de hoogte brengt, Yue, en ik kan niet beloven dat ik hem die brief zou kunnen geven, maar ik zal proberen.”
“Oké”, zuchtte ze. Ik legde de boeken op tafel en nam de brieven.
“Het spijt me, ik moet weer gaan, ik heb niet veel tijd.”
“Geeft niet. Tot morgen?”
“Tot morgen”, beloofde ik.