Back to the Past. 8

What we did, was wrong. So wrong.

Wat er daarna gebeurt, kun je vast wel voorspellen, daarom dat ik het niet uitgebreid ga vertellen. Uiteindelijk ligt Bill tegen de leuning van de zetel en lig ik met mijn rug naar hem toe, tegen zijn borst. We hebben een dekentje over ons heengeslagen en momenteel gaat Bill zachtjes met zijn nagel heen en weer over mijn rug. Ik krijg er helemaal kippenvel van. Hij laat me huiveren. Zijn stem dwingt me alles te doen wat hij wilt. Ik draai me om en kijk hem aan. Hij glimlacht tevreden. Het was echt lekker, maar zo fout. Zo verschrikkelijk fout. Wat als Eléonore er ooit achter komt? Ik wil niet weten wat er dan gebeurt. Hij drukt zachtjes kusjes in mijn nek en gaat zo langzaamaan naar mijn gezicht, mijn lippen. Eens zijn lippen, zijn zachte, volle lippen, de mijne weer raken, ben ik weer helemaal betovert. Ik geef hem de leiding en laat hem over mijn lippen likken. Ik voel hoe zijn tongpiercing tussen mijn lippen terecht komt. Ondertussen gaan zijn handen over mijn lichaam. Zo langs mijn zij, mijn billen. Hij trekt me dichter tegen zich aan, waardoor ik zijn kruis tegen me aanvoel. Mijn hand heeft plaatsgenomen op zijn borst. We worden gestoord in ons onderonsje door Bill zijn mobiel die afgaat. Onze lippen raken elkaar niet meer en hij zucht. Hij neemt zijn mobiel en neemt op.
‘Met Bill.’
‘Bill, Eléonore hier. Waar ben je?’ Hij kijkt me geschrokken aan. Ik werp een blik op de klok en zie dat het al drie uur is.
‘Oh, ik was even gaan wandelen en ben de tijd uit het oog verloren’, zegt hij.
‘Oh, oké. Kom je snel naar huis?’ vraagt ze.
‘Ja, ik ben daar binnen tien minuutjes. Hou van je.’
‘Ik hou ook van jou.’ Dan legt hij toe.
‘You naughty naughty boy’, grijns ik. Hij grijnst terug en drukt opnieuw zijn lippen op de mijne. We laten ons nog even gaan en dan moet hij vertrekken. Wanneer hij zijn kleren aanheeft, buigt hij nog even over me heen en drukt zijn lippen op de mijne. Hij kijkt me lief aan.
‘Ik hou van je’, zegt hij, dan staat hij terug recht en verlaat mijn huis. Ik val achterover in de zetel en staar naar het plafond. Ik kan mezelf wel vervloeken. Waarom doe ik dit? Eigenlijk is het antwoord nogal simpel. Omdat ik van hem hou, maar dat is zo moeilijk te accepteren.



Reacties?