Hoofdstuk 2; Let me help you~Niam.

NIALL:
Ik stond voor een moeilijke keuze: aan de ene kant kon ik me gewoon omdraaien en weglopen zoals hij had gevraagd, als hij dan toch niet wou dat ik hem hielp, kon hij stikken. Ik wou hem gewoon helpen en dan zoiets? Nee, ik kon inderdaad weggaan als hij zo deed. Hij wou me toch niet! Ik draaide me half om toen ik een klein stemmetje in men hoofd hoorde schreeuwen en mijn hart trok zich samen. Ik mocht het niet. Ik bleef staan, niet in staat me te bewegen en niet in staat te ademen. Toen mijn longen om lucht vroegen, besefte ik dat ik hem zo niet kon achterlaten. Mijn onderbewustzijn waarschuwde me vanzelf waneer ik een verkeerde beslissing ging nemen. En dit was er één. Ik kon hem niet achterlaten, dat doen vrienden niet! Dus moest ik wel de tweede optie nemen. Ik draaide me om en liep recht op hem af. Ik meed wel z’n ogen want die schoten vuur. Hij werd niet kwaad, hij werd woest! Ik overbrugde de laatste meter tussen ons met één grote stap en plofte naast hem neer. Ergens had ik zijn reactie wel verwacht, ik wist dat hij het niet onaangeroerd kon laten omdat ik niet was weggegaan zoals hij had gevraagd. Maar toch schrok ik ervan toen hij agressief begon te roepen en met z’n armen begon te slaan. De tranen rolden verder over zijn wangen toen ik zijn achterhoofd vastgreep en het in mijn nek duwde. Zijn armen vielen stil en zijn stem stierf weg. Ik weet niet hoelang we zo zaten, er werd niks gezegd, ik liet hem gewoon rustig mijn lievelingsshirt verpesten met zijn zoutwatervlekken. Toen zijn ogen eindelijk leeg waren, voor eventjes dan toch, keek ik op mijn horloge en zag ik dat het al vrij laat was. Ik stopte hem in bed en wachtte nog tot hij zijn ogen sloot, toen liep ik de gang in richting mijn eigen kamer, voor het geval Liam opnieuw zou beginnen. Dan zou ik het maar al te snel horen, aangezien onze kamers recht over elkaar gelegen waren. Wanneer ik net in bed lag, hoorde ik de anderen thuiskomen. Louis, Harry en Zayn renden zowat naar hun kamer, maar ik was nog altijd te verbaasd over Liam’s gedrag dat ik niet in staat was te gaan vragen wat dat nu weer te betekenen had. Ik hoopte alleen heel erg dat Liam er niet van wakker werd! Anders zou ik eens een hartig praatje gaan voeren me de lad’s! ze waren er misschien niet bij geweest toen Liam thuiskwam, maar de kamerdeur stond wagenwijd open, dus ze moesten iets gezien hebben.
Trouwens, ze hadden geluk dat ze er niet waren toen hij thuiskwam! Ik had hem nog nooit zo toegetakeld gezien, niet fysiek maar mentaal. Je zag het aan zijn ogen, die lieten alles zien, je zag gewoon dat er iets mis was. En gelijk had ik! Liam kon niet snel genoeg de trap op zijn naar zijn kamer! En die hartsverscheurende snikken die je tot op de benedenverdieping hoorde maakte ook meer dan duidelijk dat er echt iets schol! Maar wat… Ik kreeg de slaap maar niet te vatten en kon alleen maar denken aan het moment dat Liam thuiskwam, ik wist niet eens waar hij was geweest! Maar het bleef maar door men hoofd spoken…