~8~Harry Styles

Harry Styles

Louis stond op uit zijn bed, even wankelde hij en ik deed bezorgd een stap naar hem toe. Hij glimlachte om mijn bezorgde reactie en seinde dat het oke was.
Daniel leidde ons door de witte, kronkelige gangetjes en hij wist klaarblijkelijk de weg, want na ongeveer vijf minuten stonden we voor de balie waar een norse mevrouw ons priemend aankeek over het kleine brilletje dat op haar haakneus balanceerde.
We namen afscheid van Daniel en ik leidde Louis mee naar de deur om naar huis te gaan.
Naar huis, Thuis. misschien zou Lou zijn geheugen wel terugkrijgen door het huis te zien waar hij vanaf zijn achttiende met mij had gewoond.
Misschien.
Toen sprak ik mezelf vermanend toe. Louis was net uit het ziekenhuis. Ik mocht niet hopen van de dokter en wat deed ik? Hopen, vanaf de eerste stap over de drempel al. Hoe zou ik dit ooit zo vol kunnen houden?
Ik zuchtte kordaat en Louis keek me vragend aan. Ik glimlachte naar hem en zei: 'Er is niets. Kom, we gaan naar huis.' Hij keek ineens een beetje bedrukt en ik vroeg: 'Wat is er?' Hij schudde zijn hoofd.
'Harry, ik weet niet wat thuis is. Ik heb nog geen thuis. Ik zie het alsof ik ga verhuizen, opnieuw beginnen en ik hoop dat jij me daarbij wilt helpen.' 'Eehm, oke...' zei ik stamelend. Niet wetend wat te zeggen.
Louis keek verlegen naar de grond terwijl we naar huis liepen en ik werd zenuwachtig omdat hij niets zei. Ik keek weer eens vluchtig naar hem en zag plotseling een traan over zijn wang glijden. Ik stopte met lopen en pakte hem bij zijn schouder. Hij keek op en ik zag dat er meer tranen waren. Een voor een rolden ze over zijn wangen en ik veegde ze weg. Hij had zijn ogen gesloten, maar nu opende hij ze. 'Waarom ben je zo lief voor me Harry?' Ik fronste mijn wenkbrauwen. 'Wat bedoel je?' hij zuchtte en ik begon me stom te voelen.
'Ik bedoel, ik snap nog steeds niet waarom jij zoveel moeite voor me doet. Ik ben een lege geest in een oud lichaam die niet weet wat hij moet doen. Ik snap gewoon niet dat je me nog niet gedumpt hebt.'
Nu trok ik mijn wenkbrauwen juist op. 'Louis, denk je dat echt?' Hij knikte opgelaten en ik sloeg mijn armen over elkaar. Even besefte ik dat mensen ons aanstaarden omdat we midden op de stoep stilstonden, maar toen hervatte ik mijn betoog. 'Oke Louis. Laat me het je uitleggen. Ik heb je nog niet gedumpt omdat wij samen teveel hebben meegemaakt om te vergeten en zomaar achter te laten. En hoewel je het je nu niet kunt herinneren weet ik dat jij het ook weet. Ergens diep in je hoofd zit het verborgen. Ik kan je ook niet achterlaten omdat je gewoon heel veel voor me betekent. Je bent mijn beste vriend Lou, zulke vriendschap als de onze zie je niet vaak en dat kun je ook niet zomaar achterlaten. Begrijp je het nu een beetje of moet ik nog meer argumenten geven?'
Hij schudde van nee en zei: 'Nee, dat hoeft niet Harry, ik begrijp het denk ik wel en hoewel ik niet kan herinneren hoe sterk onze relatie was denk ik dat ik dat zelf maar moet ondervinden.'
Ik glimlachte naar hem. Blij dat hij het begreep en we begonnen weer te lopen. Het was nog maar een paar straten en we waren er in een mum van tijd. Louis wilde doorlopen, maar ik hield hem tegen. 'Het is hier Lou. Dit is ons huis.'
Met een vleugje trots keek ik ernaar. Het was een mooi huis. Niet heel groot maar ook niet te klein. Er waren twee verdiepingen, een voor de slaapkamers en de badkamer en een voor de keuken en de woonkamer. Ernaast stond een klein schuurtje waar de auto en de fietsen in stonden.
Ik liep met Louis naar de voordeur en Pakte mijn sleutel -met de wortelsleutelhanger die ik van Louis had gekregen- uit mijn zak.
De deur zwaaide open en met een armzwaai duidde ik Louis naar binnen te gaan. 'Welkom in ons nederige stulpje.' Zei ik vrolijk, en Louis stapte met een lach naar binnen. Ik sloot de deur achter ons en leidde louis door de hal, naar de trap.
Hij volgde me op de voet, maar ik bleef toch steeds achterom kijken of hij niet achteropraakte. In de woonkamer bleef ik ongemakkelijk stilstaan terwijl Lou rondkeek.
Bij de fotomuur bleef hij plotseling stilstaan, er hingen allemaal foto's van Lou en mij. ik vroeg me af of hij er van schrok.
Stilletjes liep ik op hem af.