~7~Louis Tomlinson

Louis Tomlinson

Er kwam een onbekende man binnen, zijn ogen sperden zich open toen hij me zag.
Met grote stappen kwam hij naar me toen en hij keek Harry een beetje beschuldigend aan. 'Waarom heb je niet op de knop gedrukt? hoelang is hij al wakker?' Vroeg hij en Harry keek beschaamd naar de grond. 'Vergeten' mompelde hij. 'Hij is nu zo'n vijf minuten wakker.'
Daar was ik het niet mee eens. 'Ik denk hoogstens drie, misschien twee minuten hoor.'
De man keek me aan en haalde een hand door zijn haar. 'Oke, dan is het niet zo erg denk ik. Laten we je eens onderzoeken.' 'Hij weet niets meer.' Zei Harry hees.
De man knikte bedachtzaam. 'Nou Louis, om eerlijk te zijn heb je geluk gehad. Je had ook helemaal niet meer wakker kunnen worden. Dus wat dat betreft...' ik snoof. Alsof hij wist wat ik nu moest doormaken. Het was heus niet makkelijk om iemand te zijn zonder herinneringen, die niets afwist van wie hij was, wat hij had gedaan en nog veel meer.
De man lachte half. 'Ik zie dat je het daar niet mee eens bent?' ik probeerde mijn schouders op te halen, wat niet zo'n goed idee bleek te zijn er schoot een pijnscheut door mijn arm en ik kreunde zachtjes. Harry keek me bezorgd aan, maar ik glimlachte een halve glimlach naar hem en hij glimlachte aarzelend terug.
'Hoe heet je eigenlijk?' vroeg ik aan de man. 'Mijn naam is Daniël.' Zei hij afwezig terwijl hij bezig was met de apparatuur naast mijn bed.
Ik knikte langzaam.
'Louis?' Vroeg Harry voorzichtig, hij keek me aan vanonder zijn wimpers.
Ik keek vragend naar hem op. 'Tis er?' 'Weet je echt níéts meer?' Vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. 'Ik weet mijn naam nu, maar niet veel meer. als ik in mijn hoofd probeer te kijken zie ik niets, alleen zwart, ondoordringbaar en onverwoestbaar. Het gaat maar door, er is geen einde en als ik niet oppas verdrink ik er nog in' Ik keek hem ernstig aan, mijn ogen boorden zich in de zijne. Hij keek terug, zijn blik oneindig verdrietig.
Ik zag dat zijn ogen een aparte, maar mooie kleur hadden en zijn krullen stonden wild alle kanten op.
Een gekwelde uitdrukking verscheen op zijn gezicht. 'Wat is er?' Vroeg ik. 'Waarom kijk je zo verdrietig?'
Hij schudde zijn hoofd, niet in staat iets uit te brengen.
Een gesmoord geluidje in zijn keel. Hij zakte op een krukje en verborg zijn gezicht weer in zijn handen. Ik wilde naar hem toe om hem te troosten, maar ik zat vast aan dat stomme bed. Ik worstelde even met de band, maar het was tevergeefs. 'Kan dit stomme ding niet los?' Vroeg ik gefrustreerd aan Daniël.
Hij keek in mijn richting. 'Wat bedoel je? Oh die band. Ja die kan wel los hoor, als je je gedraagt.' Ik knikte snel en hij maakte de band open door een gesp onder het bed los te maken. Bevreemd keek ik er naar, 'wie heeft zoiets ooit bedacht?' dacht ik hardop. Daniël keek even op, maar ging toen verder met zijn werk.
'Harry?' Zei ik zachtjes.
Hij keek op, zijn ogen waren rood van het huilen en een traan gleed langzaam over zijn wang naar beneden.
'Niet huilen Harry, ik weet dat ik niets kan vinden over jou, want ik ken je nu net vijf minuten. Maar je bent een leuke jongen en ik wil niet dat je huilt om mij. Dat ben ik niet waard.'
Zijn wenkbrauwen fronsden en hij begon zijn hoofd te schudden.
'Nee Louis, zo moet je niet denken. Ik weet dat jij het waard bent om voor te huilen, als ik me ongelukkig moet voelen om jou weet beter te laten worden heb ik het er graag voor over. Jij bent altijd mijn beste vriend geweest, en dat zul je altijd blijven. Ik weet dat je me niet meer kent, maar het maakt niets uit, we beginnen gewoon opnieuw, vanaf het begin.' Ik glimlachte naar hem. 'Graag.'
hij glimlachte een waterig glimlachje terug en zuchtte toen diep.
'Daniël, is er een kans dat Lou zijn geheugen terug krijgt?' Daniël krabde even peinzend op zijn hoofd. 'Ik denk... maar nu moet je niet teveel gaan hopen, dat er wel een kans is dat Louis zijn herinneringen terug krijgt. Ik weet alleen niet hoe groot die kans is en ik vrees heel klein.'
Harry knikte en ik zag een vleugje hoop in zijn ogen flakkeren.
Daniël ging verder: 'Oke Louis, we laten je nog een paar daagjes hier om te kijken of alles goed blijft gaan, en dan mag je naar huis. Je arm blijft nog drie weken in het gips en de rest van je verwondingen zullen ook weer verdwijnen. Het is aan jou wat je gaat doen als je weer thuis bent, je kunt weer naar school gaan, of nog even thuis wachten, maar ik waarschuw je vast voor de leerplichtsambtenaar.'
'Wat is thuis?' fluisterde ik moeizaam. 'Je komt toch weer gewoon naar ons huis?' Vroeg harry bezorgd. 'Dat is thuis. Daar hoor jij thuis.'
Ik knikte. 'Oke,' zei ik zachtjes en ik gaapte, vreemd genoeg was ik moe geworden van deze zeven minuten dat ik wakker was.
'Laten wij Louis maar even alleen laten' zei Daniël vriendelijk tegen Harry. Die twijfelde even en knikte toen. 'Nee,' zei ik. 'Blijf alsjeblieft bij me, Harry, alsjeblieft?' Ik keek hem smekend aan en hij knikte snel naar me. 'Oke Louis, ik blijf wel bij je.'
Ik glimlachte en liet me acherover op mijn kussen zakken.
Daniël verliet de kamer en Harry ging weer op zijn krukje zitten.
Ik sloot mijn ogen en voelde zijn geruststellende aanwezigheid in de kamer. Ik wist dat hij over me zou waken.
Ik viel langzaam in slaap, met mijn naam op mijn lippen.
'Louis, Louis, Louis.'
Het voelde goed.
Ik viel in slaap, het werd zwart voor mijn ogen. Maar niet het bedrukkende, diepe zwart van bewusteloosheid. Het was een licht zwart. Een veilig zwart.
Ik zonk weg en eindelijk voelde alles weer vertrouwd.