~6~Harry Styles

Harry Styles

'Jongen, waarom huil je?'
mijn hoofd schoot omhoog toen ik die stem hoorde. 'Louis?'
vroeg ik, ik kon het bijna niet geloven. Ik sprong overeind. Hij was wakker! In een paar stappen stond ik bij zijn bed, maar hij boog verschrikt achteruit. In mijn hoofd begonnen alarmbelletjes te rinkelen. Herkende hij me niet meer? De vraag die hij stelde was het bewijs dat ik het bij het juiste eind had. 'Wie ben jij?' Met grote, verschrikte ogen keek hij me aan.
Ik keek in zijn blauwe kijkers, maar ik zag niets wat er op duidde dat hij een grap maakte. Zenuwachtig schoof hij heen en weer, en ik besefte dat ik geen antwoord had gegeven.
'Ik ben Harry weet je wel.' Geen herkenning, hij fronste zijn wenkbrauwen en schudde toen zijn hoofd. 'Ik weet het niet. Ik weet het allemaal niet meer!' Gefrustreerd schudde hij zijn hoofd. 'Je kent me niet meer?' Vroeg ik mat. Mijn, al in tweeën gebroken hart, brokkelde nog meer af. Hij wist niet meer wie ik was. Hij wist niets meer.
'Louis' mompelde ik zacht. 'Oh, mijn Loubear toch.' 'Wie is Louis?' vroeg hij. 'Ben ik Louis?' Ik knikte verslagen. 'Ja, jij bent Louis, mijn beste vriend.' Bij die laatste woorden brak mijn stem en een diepe zucht verliet mijn lippen. Er liep weer een traan over mijn wang.
'Niet huilen.' Zei Louis bezorgd. 'Je moet niet huilen, kun je me vertellen waar ik ben?' 'Je bent in het ziekenhuis. Je was boos het huis uit gerent omdat...' een stilte. 'Nou ja, je was weggerent en toen ben je aangereden door een auto, en toen kwam je hier... dus.' Mijn zin klonk raar, maar op het moment was ik niet echt in de stemming voor volmaakte volzinnen.
Hij knikte bedachtzaam, maar er verscheen weer een gefrustreerde uitdrukking op zijn gezicht. 'Ik heb zoveel vragen, en het is zo leeg. Ik weet het niet meer, ik weet het gewoon allemaal niet meer!' Hij begon te huilen en liet zich terugvallen op zijn kussen. Ik begon ook weer met huilen en samen leken we net twee achtergelaten hondjes.
'Ik... ik, kan ik iets doen?' Vroeg ik moeizaam. Een paar laatste snikken verlieten mijn mond. Hij keek me door zijn tranen heen aan. 'Wat zou je kunnen doen? Het is leeg in mijn hoofd en ik denk niet dat je het kunt vullen.' Een gesmoorde snik borrelde op uit zijn keel. Het deed me pijn om hem te zien lijden.
Ik veegde een verdwaalde lok uit zijn gezicht en hij keek me angstig aan. Hij leek zo klein, zo teer.
Ik glimlachte triest naar hem en toen kwam Daniël binnen.