~5~Louis Tomlinson

Ik ontwaakte.
Het diepe zwart verbleekte en er schemerde zelfs wat kleur door.
Het eerste wat ik rook was een chemische lucht en ik hoorde iets irritant piepen. Ik wilde dat het stopte.
Langzaam opende ik mijn ogen. Om ze daarna meteen weer te sluiten, het licht was te fel. Ik probeerde mijn ogen met mijn handen te bedekken, maar ik merkte dat ik mijn armen niet op kon tillen. Ik opende mijn ogen op een kiertje en ik zag dat ik met mijn ene arm vast zat aan allerlei slangtjes. De andere arm was verbonden en het deed pijn als ik hem bewoog.
Ik probeerde overeind te komen, maar ook dat lukte niet. ik zat met een soort band aan het bed vast.
Verschrikt keek ik de kamer rond. Hoe was ik hier gekomen? Wat deed ik hier? Waarom lag ik in eeen kamer die overduidelijk een ziekenhuiskamer was? Waarom wilde dat stomme ding niet ophouden met piepen? En toen de belangrijkste vraag:
Wie was ik eigenlijk?
Van die vraag werd ik bang. Mijn hoofd was leeg, hoever ik er ook in groef, er was niets te vinden. Ik raakte in paniek, wist niet meer was ik moest doen. Het piepjes ding piepte als een razende.
Toen hoorde ik een ander geluid. Ik draaide mijn hoofd en zag iemand zitten. Zijn schouders schokten zachtjes en zijn krullenkop lag in zijn handen.
'Jongen, waarom huil je?' Vroeg ik bezorgd. Ik schrok van mijn stemgeluid, wat me helemaal niet bekend voorkwam.
De jongen met de krullen schrok op en hij keek me met een rare blik aan.
Er was verbazing, hoop, ongeloof, blijheid, van alles.
'Louis?'