~4~Harry Styles

Harry Styles

Verslagen zat ik op een krukje naast louis' bed.
Hij was nu al drie dagen buiten bewustzijn. Zijn ouders waren niet komen opdagen, nog niet in elk geval. Ze woonden in Colombia en hadden sinds ze weg waren gegaan niets meer van zich laten horen. Ik betwijfelde of ze zouden komen na al die tijd. Waarschijnlijk zou het ze niet eens uitmaken als Louis dood zou gaan.
Bij die gedachte begon ik bijna te huilen, maar ik slikte mijn tranen in. Ik mocht niet wéér gaan huilen. Het voelde alsof ik geen water meer in mijn lijf zou moeten hebben, zoveel had ik gehuild deze dagen.
Daniël, de verzorger van Louis, kwam binnen. 'Zeg Harry, moet jij niet weer eens naar huis, wachten er geen mensen op je?' vroeg hij. Ik fronste mijn wenkbrauwen. 'Ik kan Louis toch niet zomaar in de steek laten. Dat heb ik drie dagen geleden al gedaan en ik ben niet van plan het nog eens te doen. Ik moet er voor hem zijn als hij bijkomt. Zonder mij heeft hij niemand.' Mijn hart voelde zwaar toen ik die woorden uitsprak. Ik was er van overtuigd dat het waar was.
Daniël haalde zijn schouders op. 'Wat jij wilt Harry. Ik wil je niet weg hebben hoor, het is juist wel gezellig als ik iemand heb om mee te praten.' Ik glimlachte naar hem, blij dat hij me begreep, en keek weer naar louis.
Er hing een enorme hoeveelheid doorzichtige slangetjes aan hem. Hij ademde oppervlakkig, wat te horen was aan de piepjes die uit een groot apparaat kwamen. Er zat een grote plijster op zijn voorhoofd en zijn gebroken arm was verbonden. Hij had grote blauwe plekken op zijn niet gebroken arm, waar hij was geraakt door de auto die hem had geramd.
De vrouw die er in had gezeten had een grote bos Anjers gestuurd, maar ik wist dat Louis daar allergies voor was, dus een dokter had ze meegenomen.
De diagnose van de artsen was dat Louis behalve zijn verwondingen in coma was geraakt, zijn hoofd was hard tegen de grond gekomen en als hij weer wakker werd uit de coma zou hij misschien een erge hersenschudding kunnen hebben.
Als.
Ik zuchte beverig. Als, het gevreesde woordje. Ik mocht niet teveel hopen van de artsen. De kans was groot dat Louis nooit meer wakker zou worden.
'Louis toch, mijn Loubear. Waarom was je zo onvoorzichtig?' fluisterde ik naar hem. Geen antwoord natuurlijk.
Louis was altijd al onvoorzichtig geweest, ook op straat. Hoevaak heb ik hem wel niet naar achteren getrokken als hij te ver was gegaan. Ik had hem behoed voor het gevaar, maar deze keer was ik tekort geschoten.
Ik begon toch te huilen, ondanks mijn pogingen het tegen te houden. Ik hoorde vaag de piepjes uit het apparaat op hol slaan, maar ik noteerde het niet. Het enige waar ik aan kon denken was hoe ik verder moest als Louis er niet meer was.