Back to the Past. 6

What are you doing here?

’s Morgens wordt ik wakker van iets zachts dat telkens opnieuw tegen me aanwrijft. Ik open mijn ogen en zie Rasta we onschuldig aankijken. Ik draai me om naar de klok en zie dat het al tien uur is. Shit. Ik moest al een uur op mijn werk zijn. Dan maar bellen dat ik ziek ben. Ik haal Rasta van me af en sta recht. Hij rent achter me aan en loopt de hele tijd voor mijn voeten. Ik geef hem snel zijn eten zodat hij me met rust laat. Even later gaat de bel. Wie haalt het nou in zijn hoofd om zo vroeg te bellen? Geïrriteerd zwaai ik mijn deur open en ik zie de postbode schrikken van mijn gezicht.
‘Zou u hier kunnen tekenen voor ontvangst?’ vraagt hij. Ik knik kort en teken snel op zijn vervloekte papier. Die kerel bezorgt me helemaal een ochtendhumeur. Ik neem het pakketje in ontvangst en zwaai de deur voor zijn neus dicht. Even naar het werk bellen. Ik neem mijn telefoon en druk het nummer in.
‘Hallo, met redactie Starstruck. Waarmee kan ik u van dienst zijn?’ Marit aan de telefoon.
‘Marit, ik ben het…’ begin ik.
‘Amélie, hoe komt het dat je er niet bent?’ vraagt ze.
‘Ja, ik ben ziek. Volgens mij is het beter vandaag een dagje thuis te blijven’, zeg ik.
‘Oké, heb het ingevuld. Dat zal zeker geen probleem zijn. Ik zeg het straks nog even tegen Willem.’ Willem is de baas.
‘Oké, dank je. Tot maandag’, zeg ik. Ja, vandaag is het namelijk vrijdag en in het weekend ben ik vrij.
‘Tot maandag’, zegt ze nog waarna ik toeleg. Ik plof neer in de zetel en zet de televisie aan. Opnieuw gaat de bel. Die verrekte postbode weer. Ik spring recht en zwaai de deur open.
‘Kun je een mens nou eens niet met rust laten!’ schreeuw ik. Ik kijk op en zie dat Bill me raar aankijkt. ‘Ooh, Bill. Sorry. Ik dacht… Ik heb… Vandaag…’ begin ik.
‘Het is oké, hoor. Slechte dag vandaag?’ vraagt hij. Ik knik en ga dan opzij als teken dat hij binnen mag.
‘Let niet op de rommel, ik ben net wakker’, zeg ik dan. Hij knikt en bekijkt het huis nog eens. Hij gaat dan zitten en maakt het zich gemakkelijk in de zetel.
‘Moet jij vandaag eigenlijk niet werken?’ vraagt hij.
‘Normaal gezien wel, maar ik was te laat en heb me dan maar ziek gemeld’, leg ik uit, waarna ik in een sandwich bijt.
‘En jij, heb je niets te doen? En waar is Eléonore?’ vraag ik dan.
‘Ik ben met vakantie en Eléonore moet werken’, lacht hij.
‘Ah zo’, zeg ik, terwijl ik ga zitten. Ik eet mijn sandwich op en bedenk dan dat ik er verschrikkelijk uitzie. Mijn haar helemaal in de war. Ik loop hier rond in mijn pyjama. Mijn gezicht moet er verschrikkelijk uitzien. Wallen. ‘Ik zou eigenlijk even moeten douchen, kijk maar wat televisie of zo, doe maar alsof je thuis bent’, lach ik. Ik sta recht en sprint naar de badkamer. Ik doe mijn pyjama uit en begin met douchen.


Reacties?