Back to the Past. 4

Going out with him. Alone, without Eléonore.

Er verstrijken enkele dagen. Van Bill en Eléonore hoor ik niets meer. Niet dat ik dat erg vind. Zij hebben hun leven, ik de mijne. Ik vraag me plots af hoe het met Tom is. Hij was echt een meisjesverslinder. Ik glimlach bij die gedachte. Ja ja, ik mis dat kereltje. Dan gaat mijn gsm af. Ik haal hem uit mijn tas en neem op.
‘Met Amélie’, zeg ik.
‘Amélie, Bill hier’, zegt hij.
‘Aah, Bill. Wat voor nieuws?’ vraag ik.
‘Wel, ik vroeg me af of je geen zin had om vanavond misschien iets te gaan drinken’, prevelt hij.
‘Ja hoor. Om hoe laat?’ vraag ik.
‘Ahm, acht uur. Goed?’ vraagt hij.
‘Ja hoor. Waar spreken we af?’ vraag ik.
‘Als je wil kan ik je wel ophalen’, antwoordt hij.
‘Lijkt me leuk’, lach ik.
‘Tot vanavond’, zegt hij.
‘Ja, daag’, zeg ik nog. Ik druk af en steek mijn gsm terug in mijn zak. Ik glimlach breed en draai een rondje op mijn stoel. Ik zit namelijk op mijn werk.
‘En wat is de reden dat je zo blij bent?’ vraagt Rob. Hij is een collega.
‘Ah, gewoon.’ Ik probeer het weg te wuiven, maar hij is zo’n doorzetter.
‘Nee, zeg’, lacht hij.
‘Gewoon, ik heb vanavond een date’, zeg ik. Een lichte blos ontstaat op mijn wangen.
‘Ahzo en met wie als ik vragen mag?’ vraagt hij.
‘Ah, een oude schoolvriend’, antwoord ik. ‘Maar ik moet nu even heel dringend deze papieren afgeven aan Marit’, zeg ik snel. Ik loop mijn kantoor uit, dat ik deel met Rob en Lore, en ga snel even de papieren afgeven aan Marit. Daarna ga ik nog snel naar het toilet.
Het duurt niet lang vooraleer die uren werken voorbij zijn en ik naar huis kan. Thuis neem ik een douche en maak me klaar om uit te gaan. Mijn make-up en haren doen, beneemt me het meeste van mijn tijd. Voor Bill wil ik er perfect uitzien. Alleszins zo perfect mogelijk. Waarom? Omdat hij dat waard is. Hij is het waard iemand te krijgen die minstens zo perfect is als hij is.
Om vijf voor acht gaat de bel. Ik zit al zeker een half uur in de zetel te zitten en te wachten. Maar hij is er nu toch. Ik glimlach wanneer ik de deur open en Bill zie staan. Jeansbroek. Vest. Haren gestijld. En lichtjes wat make-up. Dit is Bill. De Bill die ik ken en die ik wil blijven kennen.
‘Klaar?’ vraagt hij. Ik knik.
‘Ow, wacht. Eerst mijn tas nog nemen’, zeg ik. Ik neem snel mijn tas, die ik vergeten was op tafel, en ga dan samen met Bill naar buiten.
‘Waar gaan we naartoe?’ vraag ik.
‘Naar een gezellig cafeetje waar ik vaak naartoe ga’, antwoordt hij. Ik glimlach en ga gewillig met hem mee.


Reacties?