LetMeGo.

. Hij zat men zen rug naar me toe en staarde door het raam naar buiten.
Ik klopte zacht op de deur hopend dat hij het zou gehoord zou hebben.
“Ik wou je niet laten schrikken” fluisterde hij met zijn fluwele stem. Men hart begon sneller te slaan… Hij had me laten schrikken dat klopt maar ik wou niet dat hij zich slecht voelde omdat hij mij –het kleine meisje dat te veel weet van deze wereld dan ze zou moeten weten- had laten schrikken door zijn veel te koude hand. Ik was nog nooit eerder bij de Cullens geweest maar door al de verhalen die ik al gehoord had van Jacob kon ik ze best goed onderscheiden van elkaar. “Het spijt me…” ik wou de kamer uit gaan en als een klein meisje weg rennen die bang was van een clown. “niet weggaan” fluisterde hij. Men gevoelens verkeerde weer in een ban die ik niet zelf kon controleren.
“Hoe doe je dat?” fluisterde ik terwijl ik de deur achter me sloot en naar hem toe liep. “Wel..” begon hij. Ik wist dat hij er goed over nadacht of hij me dit wel zomaar kon vertellen.
“Je zult me niet weer bang maken…” glimlachte ik stil naar hem.
Hij grijnsde een beetje toen hij verder ging met vertellen.
“Net als Edward en…” hij wachtte even voor hij haar naam uit sprak: “Alice”
Ik wist dat hij en Alice een lange tijd uit elkaar waren gegaan omdat zij Edward en Bella veel belangrijker vond dan hij. Hij ging verder “ Ik heb net als hun een kracht, als je het zo kunt noemen. Ik kan mensen en wezens als ik…”.” Zeg dat niet Jasper.. je bent net als ons. Misschien wel beter dan ons” ik legde men hand op zijn schouder. Hij verstarde voor een moment maar ontspande toen. Ik haalde vlug men hand van z’n schouder en hij ging verder met zijn verhaal. “Ik kan dus hun gevoelens controleren. ze laten voelen wat ik wil dat ze voelen. En ik kan voelen wat zij voelen snap je.” Hij keek naar me op. Maar ik staarde naar buiten terwijl ik luisterde wat hij vertelde. Dit was iets wat Jacob me nog niet had verteld van de Cullens. Eigenlijk prate hij niet zo veel over Jasper meer over Bella en ‘haar bloedzuiger’ zoals hij het vaak zei. Hij prate zelf over Carlisle de ‘vader’ van de familie en iets waar ik nog steeds niet uit was… als hij over hem prate was er duidelijk veel respect in zijn stem te horen.
Ik merkte dat hij niet meer aan het vertellen was. Ik ging tegenover hem zitten op de vensterbank van het open raam en liet de wind door men lang bruine haar blazen. Hij kneep zijn ogen samen en zijn mond werd een rechte lijn over zijn witte gelaat.
“Je stinkt” klaagde hij.
“wat…” ik keek geshockt ogen hem aan.
“Neen… je ruikt naar wolf” siste hij.
Ik rook aan de trui maar als je het mij vroeg rook hij best lekker: een mengeling van bos, hout en Jacobs oude Chevrolet. Ik keek met grote gekwetste ogen naar hem. Ik ging voor de deur…berekende hoe hard ik zou moeten rennen om hem te kunnen voor zijn. Ik zette het op een lopen maar toen ik bij de deur aankwam stond hij er al. Hij leunde met zen rug tegen de deur en staarde grijnzend naar me. Ik had een afleiding nodig… er was echt geen manier dat ik hier zou kunnen buiten raken… of toch…
“Wat er nu ook gebeurt… ik haat je…” schreeuwde ik.. ik leunde naar voor en duwde mijn lippen tegen de zijne… ze waren ijskoud.