|| O17
||Hogwarts
||Winter||
Iedereen ging uit de weg wanneer ze me aan zagen komen. Ze vluchtte andere gangen in of gingen aan de uiterste kant van het gangpad lopen. Niemand haalde het in zijn hoofd om te lachen en dat was maar beter ook want ik zou ze vervloeken tot gruis. Daar had ik in tegenstelling tot hen geen Wand voor nodig en dat iedereen dat dan zou weten kon me nu niets schelen. Nog nooit, maar dan ook nooit, had iemand het voor elkaar gekregen me zo woedend te krijgen. Laat staan twee iemanden. Het beviel me al niets toen ik Draco zo naar Nathan had zien kijken, maar dat die laatste serieus zo dom was om ingrediënten door elkaar te halen! Het was verbazingwekkend dat er geen stoom uit mijn oren kwam.
En ik was gewond. Het bewijs daarvan was het brandende gevoel aan mijn kaak. Het mocht misschien maar een bloederige kras zijn, de naam snee ook waardig, het was de eerste keer sinds ik op aarde was dat iemand me lichamelijk verwonde. Dat feit was een enorme reality check voor me. Het deed me er eens meer aan herinneren dat ik niet onaantastbaar was, al was ik krachtiger als enige tovenaar ook. Bij verassing kon ik dus wel degelijk schade oplopen en dat was jammer. Een uitdaging, maar jammer.
Pas toen ik eigenlijk al halverwege de weg naar buiten was merkte ik dat ik gevolgd werd. Met een grom ging ik harder lopen en ik nam een wat andere weg als anders. Het mocht niet baten en net toen ik de hal overstak richting de buitendeur klonk zijn stem in mijn oren. 'Wacht Aurora. Gaat het wel?' Ik stormde verder en negeerde hem. Achterlijk joch. Mijn hand sloot zich om de deurklink en ik rukte de deur krakend open. Zonnestralen stroomden over me heen en warmte wentelde zich om mijn lichaam. Ik siste als een boze kat en sloeg mijn armen voor mijn ogen. Totaal vergeten dat het de afgelopen week mooi weer was, Spring ging haarzelf nog te buiten, bedacht ik me bitter. Nu stond ik voor een keuze, ik moest kiezen wat ik het minst erg vond van twee sowieso vreselijke dingen. Draco? Warmte? Draco? Zonlicht?
'Aurora! Kom nou eens hier!' Klonk het van te dichtbij. Met een zucht deed ik een stap het zonlicht in en ik begon weer weg te benen. Al snel kriebelde het gras aan mijn enkels en de geur van net uitgekomen bloemen drong zich aan me op. Ik walgde. En ik was dom geweest want ik had totaal het verkeerde gekozen. Niet alleen liep ik nu in de zon, ook Draco kwam nog steeds achter me aan en liep al snel naast me. Als ik naar binnen was gegaan had ik alleen hem moeten trotseren. Nu moest ik dat, plus proberen overeind te blijven in de hitte van de zon. Het kon nooit warmer zijn als twintig graden, maar ik voelde me als een smeltend klontje ijs.
Hij liep een heel stuk in stilte met me mee en dat waardeerde ik op zich wel want nu had ik de kans in ieder geval een beetje te kalmeren. Waar ik kon liep ik in de schaduwen, die ten minste nog iets van beschutting gaven, maar ik vertikte het naar binnen te gaan. Met zelf pijniging kon ik mijn gedachten tenminste op een rijtje krijgen en het aanzicht van het donkere bos gaf me nog iets van genoegdoening. Zelfs Spring kon the Dark Forest niet omtoveren tot een aangename plaats. Toen ik tussen de eerste bomen door liep leek Draco even te twijfelen, maar al snel volgde hij, tot mijn teleurstelling. Ik liep stevig door en de minuten verstreken terwijl het steeds donkerder werd. Kouder werd het echter niet en dat deed mijn mentale toestand niet veel goed. Langzaam begonnen mijn gedachten te sluimeren en het klamme zweet brak me uit. Vroeger, in Aurient, kwamen ik en mijn zussen niet voor niets niet op elkaars domeinen. Ik werd lomer en schrok me kapot toen Draco sprak. Ik was bijna vergeten dat hij er ook was. 'Laat me eens naar je kin kijken.' Zei hij zacht. Zijn stem weerklonk griezelig tussen de bomen en werd daarna gedempt door de mist die ons omringde. Ik keek naar hem op met half geloken ogen en zijn frons werd meteen dieper terwijl hij me bekeek. Hij kreeg het echter voor elkaar zich stil te houden en niet te klagen over mijn gezondheid. Al ging die steeds harder achteruit.
'Laat me je helpen.' Mompelde hij en hij stak zijn hand in zijn broekzak om zijn Wand te pakken. Heel even kwam er een gedachte bij me op maar die verdween weer in de sluimeringen voordat hij vaste vorm kreeg. Echt helder nadenken kon niet meer maar er was een rede waarom hij me niet mocht helpen. Zijn Wand was echter al op me gericht en voor ik er iets aan kon doen mompelde hij : 'Balsemio.' De spreuk vloog op me af en kaatste vervolgens af op mijn huid. Met een treurige sisser loste de rode straal op, maar de kracht waarmee ik geraakt werd bracht me wel aan het wankelen. Draco zag het en had zijn arm om me heen voor ik ook maar met mijn ogen kon knipperen. Hij keek me geschokt aan maar ik kon niet meer bedenken waarom hij zo keek. Alle logica was weg en mijn hoofd was oververhit. Heel langzaam kwam er een schaapachtige glimlach rond mijn lippen. 'Je mag je graag zorgen om me maken he? Nu heb je mijn toestemming.' En ik zakte door mijn benen.
En ik was gewond. Het bewijs daarvan was het brandende gevoel aan mijn kaak. Het mocht misschien maar een bloederige kras zijn, de naam snee ook waardig, het was de eerste keer sinds ik op aarde was dat iemand me lichamelijk verwonde. Dat feit was een enorme reality check voor me. Het deed me er eens meer aan herinneren dat ik niet onaantastbaar was, al was ik krachtiger als enige tovenaar ook. Bij verassing kon ik dus wel degelijk schade oplopen en dat was jammer. Een uitdaging, maar jammer.
Pas toen ik eigenlijk al halverwege de weg naar buiten was merkte ik dat ik gevolgd werd. Met een grom ging ik harder lopen en ik nam een wat andere weg als anders. Het mocht niet baten en net toen ik de hal overstak richting de buitendeur klonk zijn stem in mijn oren. 'Wacht Aurora. Gaat het wel?' Ik stormde verder en negeerde hem. Achterlijk joch. Mijn hand sloot zich om de deurklink en ik rukte de deur krakend open. Zonnestralen stroomden over me heen en warmte wentelde zich om mijn lichaam. Ik siste als een boze kat en sloeg mijn armen voor mijn ogen. Totaal vergeten dat het de afgelopen week mooi weer was, Spring ging haarzelf nog te buiten, bedacht ik me bitter. Nu stond ik voor een keuze, ik moest kiezen wat ik het minst erg vond van twee sowieso vreselijke dingen. Draco? Warmte? Draco? Zonlicht?
'Aurora! Kom nou eens hier!' Klonk het van te dichtbij. Met een zucht deed ik een stap het zonlicht in en ik begon weer weg te benen. Al snel kriebelde het gras aan mijn enkels en de geur van net uitgekomen bloemen drong zich aan me op. Ik walgde. En ik was dom geweest want ik had totaal het verkeerde gekozen. Niet alleen liep ik nu in de zon, ook Draco kwam nog steeds achter me aan en liep al snel naast me. Als ik naar binnen was gegaan had ik alleen hem moeten trotseren. Nu moest ik dat, plus proberen overeind te blijven in de hitte van de zon. Het kon nooit warmer zijn als twintig graden, maar ik voelde me als een smeltend klontje ijs.
Hij liep een heel stuk in stilte met me mee en dat waardeerde ik op zich wel want nu had ik de kans in ieder geval een beetje te kalmeren. Waar ik kon liep ik in de schaduwen, die ten minste nog iets van beschutting gaven, maar ik vertikte het naar binnen te gaan. Met zelf pijniging kon ik mijn gedachten tenminste op een rijtje krijgen en het aanzicht van het donkere bos gaf me nog iets van genoegdoening. Zelfs Spring kon the Dark Forest niet omtoveren tot een aangename plaats. Toen ik tussen de eerste bomen door liep leek Draco even te twijfelen, maar al snel volgde hij, tot mijn teleurstelling. Ik liep stevig door en de minuten verstreken terwijl het steeds donkerder werd. Kouder werd het echter niet en dat deed mijn mentale toestand niet veel goed. Langzaam begonnen mijn gedachten te sluimeren en het klamme zweet brak me uit. Vroeger, in Aurient, kwamen ik en mijn zussen niet voor niets niet op elkaars domeinen. Ik werd lomer en schrok me kapot toen Draco sprak. Ik was bijna vergeten dat hij er ook was. 'Laat me eens naar je kin kijken.' Zei hij zacht. Zijn stem weerklonk griezelig tussen de bomen en werd daarna gedempt door de mist die ons omringde. Ik keek naar hem op met half geloken ogen en zijn frons werd meteen dieper terwijl hij me bekeek. Hij kreeg het echter voor elkaar zich stil te houden en niet te klagen over mijn gezondheid. Al ging die steeds harder achteruit.
'Laat me je helpen.' Mompelde hij en hij stak zijn hand in zijn broekzak om zijn Wand te pakken. Heel even kwam er een gedachte bij me op maar die verdween weer in de sluimeringen voordat hij vaste vorm kreeg. Echt helder nadenken kon niet meer maar er was een rede waarom hij me niet mocht helpen. Zijn Wand was echter al op me gericht en voor ik er iets aan kon doen mompelde hij : 'Balsemio.' De spreuk vloog op me af en kaatste vervolgens af op mijn huid. Met een treurige sisser loste de rode straal op, maar de kracht waarmee ik geraakt werd bracht me wel aan het wankelen. Draco zag het en had zijn arm om me heen voor ik ook maar met mijn ogen kon knipperen. Hij keek me geschokt aan maar ik kon niet meer bedenken waarom hij zo keek. Alle logica was weg en mijn hoofd was oververhit. Heel langzaam kwam er een schaapachtige glimlach rond mijn lippen. 'Je mag je graag zorgen om me maken he? Nu heb je mijn toestemming.' En ik zakte door mijn benen.
Reacties?
Reageer (12)
Ohohhh, snelverder!
1 decennium geledenNice,
1 decennium geledenzo mooi geschreven!!
snel verder