A ranger/traitor 60

De ene teleurstelling volgde de andere op. Niets en niemand werd er gevonden.
“We worden teruggeroepen”, zei Will, “Het overige kunnen ze hier ook wel zonder ons afhandelen. Wij krijgen waarschijnlijk een andere opdracht.” Miko knikte teleurgesteld. Hij had echt gehoopt dat ze de boosdoeners hadden kunnen vinden en stiekem had hij ook gedacht dat hij dan de gelegenheid zou krijgen om voor het eerst echt te laten zien wat hij echt waard was.
Terwijl hij alles aan het voorbereiden was voor hun terugreis, voelde hij plots dat iemand naar hem keek. Hij draaide zich om. Rina. Hij liep naar haar toe. Aarzelend bleef hij voor haar staan. Hij had geen idee wat hij moest zeggen of doen. Haar vader was er niet om als tolk op te treden. Rina keek hem bedroefd aan en maakte een gebaar naar de verte. Of hij echt wegging? Miko knikte. En dan zonder na te denken, wees hij naar de horizon en dan naar de grond. Hij kwam terug. Een triest glimlachje kwam op Rina’s lippen. Langzaam nam ze een lok van zijn haar en vlocht er snel een klein vlechtje in. Miko nam het in zijn hand en glimlachte. Hij haalde een klein stukje touw uit zijn zak dat het er rond bond, zodat het niet los kon raken. Dat deed hij haar zichtbaar plezier. Miko wilde dat hij iets kon bedenken om haar te geven. Toen draaide ze zich om en rende weg. Miko alleen achterlatend.