Back to the Past.

You've met him again after ten years.

'Een koffie alstublieft', beantwoord ik de vraag van de serveerster.
'Komt eraan', antwoordt ze vriendelijk. Geduldig wacht ik op mijn koffie. 'Alstublieft! Dat is dan 1,50 euro', zegt ze. Ik betaal en neem het plateautje vast. Langzaam stap ik naar een vrij tafeltje. Dan botst er iemand tegen me aan. Mijn kopje valt om en een groot deel van de inhoud komt terecht op mijn blouse.
'Sorry, ik had beter uit mijn doppen moeten kijken', hoor ik een stem zeggen, die me vaag bekent in de oren klinkt. Ik kijk op, recht in twee donkerbruine ogen die verontschuldigend glinsteren. Met een zakdoek probeert hij tevergeefs mijn blouse schoon te vegen.
'Het is oké, hoor', zeg ik. De jongen kijkt me even raar aan.
'Amélie?' vraagt hij dan.
'Hoe... Hoe weet jij dat?' vraag ik verbaasd.
'Ik ben het, Bill. Je kent me vast nog wel. We hebben in de middelbare school nog een relatie gehad', zegt hij. Ik denk even diep na. Bill?
'Bill!' schreeuw ik dan. Ik geef hem een knuffel. Ik laat hem weer los. 'Dat is lang geleden', zeg ik.
'Inderdaad', zegt hij. 'En? Hoe gaat het nu met jou?' vraagt hij.
'Wel, goed. Ik werk al twee jaar als reporter en ga binnenkort een autootje kopen. En hoe zit het bij jou? En je bandje?' vraag ik. Hij lacht even.
'Wel, met dat bandje ben ik doorgebroken en heb ik mijn leven kunnen bepalen', zegt hij.
'Wow, meen je dat? Toen ik jullie hoorde spelen, waren jullie nog niet zo erg ver geraakt', zeg ik.
'Jah, toen waren we nog een stelletje prutsers', lacht hij.
'Bill! Kom je?' hoor ik iemand roepen.
'Ow, dat is Eléonore, mijn vriendin', zegt hij.
'Ik moet gaan, want anders wordt ze ongeduldig', lacht hij.
'Ow, oké', antwoord ik, toch een beetje teleurgesteld. Ik geef hem nog snel mijn nummer en neem dan afscheid.
'Wie was dat?' vraagt ze nieuwsgierig.
'Een oud-klasgenoot', hoor ik hem nog antwoorden, waarna ik de koffiebar uit stap en op mijn gemak naar huis ga.

Reacties?