Glee one shot # rory flanagan

Leevy.

De spanning was om te snijden. Met z'n allen in de kleedkamer en over een kleine tien minuutjes moesten we het podium op en stralen. Stralen als de zon, midden op een warme zomerdag, stralen waardoor mensen in rode kreeften veranderen, maar goed. Mijn haar hing los over mijn schouders. Ze waren een half uur geleden nog mooi gekruld, nu zat het gewoon weer door de war, omdat ik de hairspray vergeten was erin te doen. Ik kon mijzelf wel voor mijn hoofd slaan, maar ik hield me in, ik kon er toch niets meer aan doen. En trouwens, waarschijnlijk was de helft van die fake krullen er toch al uit halverwege het optreden, vanwege het dansen, gok ik zo. Ik beet op mijn lip, waardoor de lichtelijke smaak van lipgloss zich in mijn mond verspreidde. Een zucht verliet mijn lippen en ik begon, grotendeels uit vervelening, rondjes te draaien op mijn kurk, die op de allerhoogste stand stond, waardoor ik niet met mijn voeten aan de grond kon. Zachtjes grinnikte ik even en doordat ik te veel draaide, begon ik langzaam misselijk te worden, het maagzuur was aan het borrelen in mijn lege maag, omdat ik al de hele dag geen honger had en dat waarschijnlijk ook niet werd, deels omdat ik sowieso niet veel at in het algemeen. Een poging om mijn kruk af te remmen. Ineens stond in stil, maar alles om mij heen leek nog te draaien. Een grinnik verliet mijn mond nogmaals en ik had moeite met rechtop te blijven zitten, ik kon er zo vanaf vallen, van die kruk bedoel ik dan. Alles draaide, maar dan ook echt alles. Ik was wel vaker duizelig geweest, geloof me, die draaikrukken moesten mij altijd hebben, maar ik had nu echt het gevoel dat ik zo kon overgeven. Waarschijnlijk hielpen de zenuwen niet erg mee. Ik weet niet hoe ik eruit zag, maar waarschijnlijk niet erg gezond, want ineens kwam er een bezorgde Rory opdoemen, zomaar uit het niets. Oké, niet echt uit het niets, maar ik had hem eigenlijk nog niet opgemerkt. Hij en Sugar hadden het uitgemaakt, waarom was mij nog een raadsel, maar ze leken er beide vrede mee te hebben. "Gaat het?" zei de bezorgde stem van de Ierse jongen voor me en ik knikte lichtjes, "Je ziet er niet echt goed uit." Zijn blauwe ogen gleden over mijn gezicht, ik keek waarschijnlijk ook niet erg gezond uit mijn ogen, maar goed. "Het gaat wel hoor," zei ik met een zucht en glimlachte, "Ik moet alleen ophouden met het draaien op zo'n kruk, want daar wordt je misselijk van als je dat te veel doet en vreselijk zenuwachtig bent." Rory lachte even en trok zijn wenkbrauwen op. "Dan is het goed, ik wil niet dat je dadelijk om valt op het podium." zei hij en hij deed een haarpluk achter mijn oor. Ik kon het niet laten om te blozen en ik keek verlegen weg. Ik had al sinds dag één toen ik de vrolijke Ier had ontmoet een zwak voor hem, maar dat had ik sowieso voor jongens met lichte ogen en donkerder haar. Mijn vinger gleed langs mijn neus, ik had mijn neusringetje uit gedaan, wat eigenlijk niet hoefde, maar ik deed het gewoon. Rory wilde wat zeggen, want hij trok zijn mond open, maar op dat moment kwam meneer Shue binnen gelopen en riep ons allen bij elkaar. Rory zette een stap naar achteren, zodat ik van de kruk af kon en hij glimlachte. Zijn haar zat vol met gel, maar dat zat bij volgens mij alle jongens zo. De meeste meiden hadden hun haren vast, maar ik niet, kwam gewoon door mijn springerige haar. Ik grinnikte even en slenterde op die vage hakken die aan mijn voeten zaten, naar de opkomende cirkel in het midden van onze kleedkamer. Ik luisterde maar half naar meneer Shue, want ik werd deels afgeleid door Rory, die dicht tegen me aan stond en waardoor ik zijn lichaamswarmte tegen mijn blote arm voelde, waardoor mijn hart lichtelijk te keer ging. Opeens deed iedereen de handen bij elkaar, nou ja, niet zo opeens, ik lette gewoon niet op. "NEW DIRECTIONS." zei iedereen met vol vertrouwen dat we zouden winnen. Eigenlijk was ik daar ook erg zeker van, we hadden echt hele gave performances gemaakt. "De trouble tones met Quinn, Tina en Leevy moeten richting het podium gaan, de andere ook, succes jongens, ik heb er echt vertrouwen in." zei meneer Shue met een brede glimlach en glinsterende ogen. Puck maakte een soort 'wooeh' geluidje en gooide zijn armen in de lucht en liep voorop toen we ons richting het podium bewogen. Ineens was iedereen stil en de meesten hadden elkaars handen vast. Dit was voor de meeste de tweede keer dat ze bij Nationals waren. Ik beet op mijn lip, ik was echt zenuwachtig. Ik moest dan toch heel weinig solo zingen bij het optreden van de Trouble Tones, waar Quinn, Tina en ik moesten invallen voor een deel van de solo van Mercedes, omdat het niet zeker was of ze beter was voordat we moesten optreden, maar ze was nu beter, maar Tina, Quinn en ik moesten toch meedoen. Ik beet op mijn onderlip en voelde hoe mijn handen lichtelijk trilde. Opeens voelde ik iemand anders z'n hand. Zachtjes en voorzichtig pakte deze de mijne vast en kneep er zachtjes in. Mijn ogen volgde de arm, naar het bijbehorende gezicht en mijn ogen vielen op Rory, die bemoedigend glimlachte. Hij wou sowieso geen solo in een competitie, nog niet in ieder geval. Ik kon moeilijk op het laatste moment weigeren en ik had ook niet echt een reden waarom ik niet zou willen, want ergens wou ik het wel heel graag. "Je gaat het goed doen." zei Rory zachtjes in mijn oor. Ik kon een kleine giegel niet onderdrukken en ik keek blozend weg. Ik wist niet dat het zo ver was richting het podium, maar het voelde zo ver weg. Het leek een eeuwigheid te duren voordat Rory's warme hand de mijne los liet, om mij richting het podium te laten gaan. Ik glimlachte zenuwachtig naar hem en draaide met richting het podium, ik was echt aan het trillen op m'n benen, toen Rory ineens mijn arm weer vast pakte en ik mij snel omdraaide. Waarom deed hij dat nou weer? Ik moest zo op. Hij draaide me richting hem en keek me aan met zijn hemelsblauwe ogen, waardoor mijn hart nog sneller klopte. "Je hoeft niet zenuwachtig te zijn." zei hij zachtjes en glimlachte bemoedigend. "Je gaat het geweldig doen, echt serieus, je kunt geweldig zingen." Zijn stem klonk anders dan normaal, zacht en laag. Vreselijk lief. Ik begon te blozen. Voorzichtig drukte hij een kus op mijn kruin en liet me toen los. "Ik kon zo ook." zei hij en hij grinnikte even. Oke, droge Rory humor, maar die kus. Ook al was het op mijn hoofd. Het deed me nadenken. Zou hij dan toch iets voelen voor me? Maar hij heeft het pas met Sugar uit gemaakt, zou hij het daarom hebben gedaan? Ik slikte even. Oke Leevy, rustig, chillex. "En onze eerste deelnemers van William McKinley High, Lima, Ohio, de New Directions." We gingen omhoog en ik zuchtte nog eens diep en stak toen mijn hoofd lichtelijk in de lucht, even nergens anders aan denken. Ineens stonden we op het podium en de muziek begon. Het leek allemaal vanzelf te gaan, de zang, de danspasjes, gewoon alles ging gewoon. Zelfs mijn twee zinnetjes gingen perfect. Het voelde geweldig. De muziek stopte en de lichten gingen uit. Ik hijgde lichtjes en voelde me geweldig, volgens mij stond er een mega glimlach op mijn lippen. Maar ik moest snel van het podium af, dus ik rende er recht af, samen met Brittany. Rory kwam me tegemoet, want hij moest op de achtergrond gaan staan met een aantal anderen. Hij glimlachte naar me, zijn ogen schoten heel snel naar Sugar en weer terug naar mij en hij liep naar zijn plaats aan de rechterkant van het podium met Blaine en Mike. De muziek begon weer. Brittany stond naast me, hand in hand met Santana en leek moeite te hebben om niet te vrolijk te worden, want Rachel deed het echt heel erg goed. Ik kreeg er bijna de rillingen van. Zachtjes beet ik op mijn onderlip en merkte dat ik m'n ogen niet van Rory af kon houden en het kon aan mij liggen, maar volgens mij keek hij een paar keer mijn kant op. Ineens was de muziek afgelopen, waardoor ik lichtelijk schrok, we moesten weer op. Ik zuchtte nog even diep en toen begon de muziek weer. Ik moest opletten dat ik niet tegen iemand aan rende, maar ik hoefde nog niet meteen op, maar ik moest dadelijk wel met Rory gaan staan dansen, omdat Sugar met Artie ging en ik dan met Rory kon ofzoiets, iets heel vaags, maar goed. De muziek startte en al binnen tien seconden was het publiek wild, het was dan ook een geweldig nummer, maar volgens mij vonden ze ons ook echt oprecht goed. Ze dansten en hadden echt serieus lol. Ik slikte even toen Puck begon te zingen, Rory pakte me vast en ik deed een poging om niet te zenuwachtig te zijn. Zijn lieve glimlach stelde me een beetje gerust en liet de vlinders in mijn buik hard fladderen. Ineens liet hij los en ik schudde even mijn hoofd en ging verder zoals we alles hadden geleerd. Oke, ik was dan wel zenuwachtig, maar het was echt geweldig. We zongen vrolijk en het publiek genoot net zoveel als wij zelf deden. Stiekem vond ik dan toch de twee keren dat ik met Rory danste toch wel het leukste, zijn sterke armen om mij heen, ook al kan hij niet zo goed dansen, wat juist zo schattig is. De muziek stopte en het publiek gaf ons een daverend applaus, we bogen en liepen toen het podium af. Een aantal zwaaiden nog vrolijk, maar iedereen was opgelucht dat het zo goed ging, ik zelf ook. Nou. We hadden op het moment twee opties, meteen de zaal in gaan en gaan zitten om naar de andere optredens te kijken, of een beetje opfrissen, misschien iets eten en na de pauze in de zaal gaan zitten. Ik ging voor de tweede optie, maar bijna iedereen deed dat. Alleen Kurt, Rachel, Sugar en Artie niet, die gingen meteen alweer de zaal in. Ik grinnikte even en schudde met mijn haren toen ik opeens twee sterke armen rond mijn middel voelde. Ik schrok wel, maar ik wist van wie die waren. Rory. Ik pakte zijn handen vast en keek over mijn schouder omhoog. "Je deed het geweldig." zei hij lief en glimlachte. "Jij ook hoor." zei ik lachend en Rory liet me los. Iedereen was al random overal heen gelopen, de meeste zijn wat gaan eten, of naar de wc's. Ik had zelf niet zoveel zin om in die warme zaal te gaan zitten, maar als Rory dat zou willen zou ik wel meegaan, maar ik bleef liever hier wat rondhangen. "Kom mee." zei hij vrolijk en trok me aan m'n hand mee. Hij sleurde me door gangen, de trap af, richting de hoofd ingang, waar ook iets was van een kantine. Het gebouw leek van buiten helemaal niet groot, maar van binnen was het een stuk groter. Ik grinnikte even. "Waar ga wil je heen?" vroeg ik lachend toen we stil stonden voor de grote glazen schuif deur. "Ik dacht dat we even naar buiten zouden gaan en over een half uurtje terug zouden komen, niemand die het merkt, toch?" zei hij voorzichtig en zijn helderblauwe ogen keken mijn indringend aan. "Nou, oke, is goed." zei ik zachtjes en Rory glimlachte vrolijk. "Kom mee dan!" zei hij en hij trok me vooruit, door de deur, naar buiten, waar de zon lekker scheen en er een windje waaide. Ik glimlachte, maar ik wist niet waar Rory me mee naartoe sleepte. Hij had dat wel vaker gedaan, op school, hij sleurde me vaker door de gangen en ook wel eens door de stad. Ik grinnikte even bij de gedachte en mijn groene ogen schoten van links naar rechts. Ik weet niet hoelang we hadden gelopen, maar na een tijdje kwam er een grote fontein in ons zicht en ik trok een wenkbrauw op, waarna ik lachte en we gingen naast elkaar op de rand van de fontein zitten. "We moeten wel uitkijken dat we niet nat worden, he." zei ik lachend tegen Rory en porde in zijn arm en mijn ogen schoten toen naar de grond. Ik voelde hoe hij me aankeek, waardoor ik lichtelijk begon te blozen en hij plaatste zijn hand op de mijne, waardoor mijn hoofd opzij draaide om hem aan te kijken, maar in plaats van te kijken, voelde ik hoe Rory z'n zachte lippen op die van mij drukte. Mijn hart bonsde in mijn borstkas en ik voelde hoe Rory heel voorzichtig was en dat hij voorzichtig wat dichter tegen me aan kwam zitten. Ik liet hem zijn gang gaan en zoende voorzichtig mee, waarbij ik mijn armen rond zijn nek legde en ik tegen hem aankroop. Ik weet niet meer hoelang we daar hebben gezeten, zo, maar volgens mij keken er wel een aantal mensen ons aan, niet dat mij het boeide, ik voelde me als het gelukkigste meisje op de wereld en niets kon dat veranderen. Mijn geluksgevoel werd verhoogd toen we op het podium stonden, een paar uur later, ik had Rory's hand vast, met de drie beste clubs en toen the new directions werd geroepen. We hadden gewonnen. Best day of my life.