~2~Harry Styles.

Harry Styles

Verbijsterd liet ik me in een stoel zakken. Ik kon het niet geloven.
Was Louis echt verliefd op me?
Het zou wel verklaren waarom hij de laatste tijd zo raar tegen me deed.
Iets in mijn hart knapte en ik begon te huilen.
zou onze vriendschap nu over zijn? Ik kon toch geen vrienden zijn met iemand die van me hield? Het zou ons allebei kapot maken.
Ik haalde mijn hand door mijn krullen, die nog steeds vrolijk overeind stonden ondanks mijn trieste stemming op het moment. Nog nasnikkend kwam ik overeind. Ik kon Louis nu niet in de steek laten. Ik moest hem gaan zoeken.
snel pakte ik mijn spullen bij elkaar, mijn sleutels, jas, een appel voor als louis honger zou hebben. Ik rende snel de trap af en sloeg de deur achter me dicht.
Even bleef ik twijfelen of ik met de auto zou gaan of niet. ik besloot van niet. Met de auto zie je iemand zo over het hoofd.
Ik probeerde uit te vinden waar Louis heen was gerend maar dat was onbegonnen werk en uiteindeijk besloot ik maar gewoon naar rechts te gaan. ik kon altijd later nog omkeren en de andere kant op gaan.
Ik begon snel te lopen, oplettend of ik Louis ergens zag. maar hij was nergens te vinden.
Ik hoorde sirenes gillen en besloot een kijkje te gaan nemen. Misschien had Louis het ook gehoord en was hij er op af gekomen.
Ik sloeg de hoek om en hoorde mensen gillen en auto's toeteren. de sirenes werden harder en ik zag een ziekenwagen aan komen scheuren.
drie ambulancebroeders sprongen er uit en begonnen mensen aan de kant te duwen.
Ik bedacht me net dat, als er iets was gebeurt, mensen eigenlijk alleen maar in de weg staan ook al zouden ze willen helpen. Toen ik zag wie er op de brancard werd gehesen.
Het was Louis.
mijn ogen werden groot en ik rende er heen, ik duwde op mijn beurt mensen opzij.
Zonder op te letten wrong ik me door de lichamen heen, ik begon weer te snikken en schreeuwde luid dat ze aan de kant moeten gaan, of ze dan niet zagen dat ik zijn beste vriend was en er door moest.
Mensen keken verstoord naar me terwijl ik steeds dichterbij kwam. Ik struikelde bijna toen de zee van lichamen ophield en er een open ruimte opdoemde.
Ik haaste me snel naar Louis toe, de tranen stroomden over mijn wangen. Een van de ambulancebroeders hield me tegen. 'Wie ben jij, jongen, ken je hem?' Hij wees op Louis. Ik knikte snel.
'Hij is mijn beste vriend en... en ik moet hem helpen, hij heeft me nodig en ik weet dat ik hem niet moest laten gaan en ik ben zo stom geweest, ik wil hem niet kwijt, kunt u alstublieft zeggen dat hij niet dood gaat...' ik struikelde over mijn woorden en de man legde vriendelijk een hand op mijn schouder. 'Rustig maar, we kunnen op het moment nog niets met zekerheid zeggen, maar ik persoonlijk denk dat je vriend niet dood gaat. We brengen hem nu naar het ziekenhuis en aangezien er niemand van zijn familie is mag jij meerijden als je dat wilt.'
Ik veegde de tranen uit mijn ogen en knikte dankbaar. Hij liet me doorlopen en ik ging naast Louis zitten. Hij was bleek en er liep een klein straaltje bloed uit een snee in zijn voorhoofd. Zijn arm lag er in een vreemde hoek bij en zijn ogen waren gesloten.
Het deed me verdriet hem zo te zien.
Ik had het gevoel dat ik hem had moeten redden, er voor had moeten zorgen dat dit niet gebeurt was. ik had hem thuis moeten houden. dan was hij nooit hier geweest en waren we nu tv aan het kijken.
Ongewild begonnen de tranen weer te stromen. Volgens mij had ik nog nooit zoveel gehuild op een dag.
Een man zei iets tegen me, maar ik verstond hem niet helemaal. Ik begreep dat ze Louis gingen inladen en ik deed een stap achteruit.Louis verdween in de ziekenwagen. Toen gingen de deuren dicht.
Snel liep ik naar voren, naar de bijreidersstoel. de ambulancebroeder die ik net ook al had gesproken deed de deur voor me open en ik ging beverig zitten.
De ambulance begon te rijden en ik bleef steeds maar achterom kijken. Naar de plek waar Louis lag.