Chapter 22

“He, he. Eindelijk begint het.” Danny had mijn hand nog steeds niet los gelaten. Ik wist zeker dat ik nu niet kon genieten van de film. Danny had me vast, dat was alles wat er door mijn gedachten heen ging. “Wat voor soort film is het?” Vroeg ik aan Danny die al aan het scherm geplakt was. Het voorstukje was begonnen maar ik kon er nog niks uit halen. De naam van de film was ik al lang weer vergeten en het zei me ook niks. Ik was nooit iemand geweest die echt bezig was met films, ik keek nooit films. “Het is een horror. Ik kijk alleen maar horrors.” Danny keek weer verder naar het scherm. “Nee, geen horror.” Zei ik angstig. Danny hoorde het blijkbaar aan mijn stem. Hij draaide zijn hoofd naar mij toe. “Is nep dat weet je toch, en het is niet eng. En trouwens als je het eng vind.. ik zal je beschermen.” Knipoogde hij. Ik knikte voorzichtig en liet mijn blik over het scherm heen glijden. Ik hoopte maar dat ik geen nachtmerrie kreeg, dat wou ik Danny niet aandoen. En zeker de 2de nacht dat ik bij hem sliep niet. In de film werden veel mensen op gruwelijke wijzen vermoord. Een meisje van een jaar of 8 stond in een ruimte. Haar armen en benen werden vastgepakt en ze werd aan alle kanten getrokken, totdat ze uit elkaar spatte. Hoe verder de film volgde hoe meer bloed er in kwam. Bloed.. ik kon niet zo goed tegen bloed. Ik dook in een. “Ssst. Niet bang zijn.” Fluisterde Danny me toe. Hij sloeg zijn arm om mij heen. Het voelde in ieder geval een stuk veiliger. Toen kwam er een man die gebombardeerd werd. Alles vloog in het rond, botten, vlees en bloed. Verschrikkelijk. Ik dook dit keer bij Danny in zijn vest. Ik schaamde me kapot, hij vond me nu vast een watje. Maar ik kon het niet helpen. Ik vond zulke dingen gewoon doodeng en walgelijk. Maar dit deed ik allemaal voor Danny. Ik was nu met hem samen hier. Alleen met Danny, en die gedachte maakte me blij. Danny leek het niet erg te vinden dat ik half op zijn schoot zat en soms helemaal in zijn vest kroop. Op zulke momenten kriebelde hij zachtjes in mijn haar. Het voelde zo fijn. Zo fijn dat ik niet eens meer de moeite wou doen om terug op mijn eigen plek te zitten. Hoe dichter bij Danny ik was. Hoe beter ik me voelde.