4~Harry

Ik keek haar aan voor ik antwoord durfde te geven. Haar ogen vragend en zo mooi. Haar haar dat steil langs haar gezicht hing, maar toch glansde. Met een zucht gaf ik toe.
“Ik zei dat je mooi was.” Vertelde ik, de halve waarheid natuurlijk, maar al mijn fantasieën moest ze niet weten.
“En dat is alles?” vroeg ze met ongeloof in haar stem. Ik voelde mijn wangen rood kleuren.
“Misschien.” Antwoordde ik onschuldig. Ze schudde lachend haar hoofd. Plots merkte ik op dat iedereen al van de speelplaats was en naar hun klassen waren vertrokken.
“Oh neeh.” Mompelde Charlien en ze wou meteen naar haar klas gaan, maar ik hield haar tegen aan haar arm en trok haar dichter naar me toe.
“Wat dacht je van een paar uurtjes over te slagen.” Fluisterde ik zwoel naast haar hoor. Ik hoorde hoe haar adem stokte en kon het niet laten om te grinniken, maar ik kon me zelf niet weerhouden om een kus op haar kruin te geven.
“Oké” fluisterde ze al net zo zacht als ik had gedaan. Ik nam haar hand vast en trok haar mee, door de straten en naar het bos.
“Waar breng je me naartoe? Je gaat me toch niet ontvoeren hé?” zei ze met een klein lachje. Wat ging er toch om in dat mooie hoofdje van haar? Vroeg ik me af.
“Neeh, ik ga je niet ontvoeren.” Lachte ik. Met haar hand nog steeds in de mijne liep ik verder. Het donkere bos werd lichter en ik wist dat we er bijna waren. Ik duwde twee takken bij elkaar weg en klom door het gat dat ik hierdoor had gecreëerd. Ik hielp Charlien om er door te geraken zonder kleerscheuren.
Haar mond viel lichtjes open toen ze zag waar we waren.
“Wow, dit is prachtig.” Ze draaide een toertje rond. We stonden in een open vlakte van het bos. Het zonlicht liet het water van het meer op een spiegel lijken, en de stilte die er heerste was rustgevend, want buiten vogels die floten, hoorde je niets. Geen autoverkeer of claxons. Een bankje stond aan de rand van het meer en een vissershut aan de andere kant.
“Hoe ben je hier achter gekomen?” vroeg ze me. De vraag die ik liever niet had gehoord. Als vanzelf sprongen de tranen in mijn ogen. Ik wendde mijn hoofd weg zodat ze het niet zou zien, maar ze stond al naast me en leidde me naar het bankje, waar we beide op gingen zitten.
“Wat is er gebeurd?” vroeg ze me.

Sorry, dat ik gisteren niet heb geschreven! Gisteren was Amazing :p xx Julie