Emanuel

Edward POV
Ik stond verdedigend voor Bella en luisterde gespannen terwijl ik in de richting keek waar het geluid vandaan kwam.
Degene die ons naderde volgde Bella's geur en was in de war doordat mijn geur erbij was. Had de volturi een zoeker gestuurd?
Toen kwam hij door de struiken tevoorschijn.
Hij keek rond en keek eerst mij en dan Bella aan. Toen hij Bella zag glimlachte hij en ik kromp ineen bij zijn herinnering aan een helse pijn en Bella die hem ervan verlost had.
"Bella! Herinner je me nog?" zei hij. Ik keek om naar Bella die stomverbaasd naar de vreemde vampier keek.
"De vampier van Voltera! Ik dacht dat ze je vermoord hadden!" riep ze verbaasd. De vampier schudde zijn hoofd.
"Weet je nog dat ik wist wat eraan zat te komen?" Bella knikte en kwam naast me staan.
Ik voelde me nog steeds niet op mijn gemak en stond nog steeds in aanvalspositie.
"Wel ik zag hun herinnering aan hun laatste slachtoffer. Dat is mijn gave. Ik kan zien wat de gave van een andere vampier is. Het lukt ook met mensen maar dat is heel vaag aangezien zij hun potentiële gave nog niet zo zeer gebruiken. En zo weet ik dus ook dat de jongeman bij je niet je schepper is." Ik gromde.
"Wie is je vriend?" vroeg de vampier gemoedelijk niet eens een beetje van zijn stuk. Hij wist natuurlijk dat ik zijn gedachten las en dat ik wist dat hij nu nog leefde omdat hij nu één van hen was. Één van hen die me mijn Bella wilden afnemen. Ik gromde nog eens dit keer dreigender.
"Edward! Alsjeblieft," zei Bella bestraffend.
"Aangenaam Edward, mijn naam is Emanuel Di Malta," zei Emanuel vriendelijk, maar ik mocht hem nog steeds niet.
"Vertrouw hem niet Bella, hij is één van hén!" gromde ik. Emanuel fronste en knikte.
"Ja, maar ik heb een maand geleden vakantie genomen om wat oude vrienden op te zoeken en te verzekeren dat ik oké was... vergeef me als mijn actie onterecht was, maar ik heb mezelf het genoegen geschonken om jouw tot mijn vrienden te rekenen." Hij glimlachte, maar ik vond het nog steeds niet helemaal veilig, hoewel ik uit zijn gedachten niets verdacht kon halen.
"Oh, kom op! Je weet best dat ik de waarheid zeg!" zei hij ongelovig tegen mij. Ik ontspande mijn houding, maar sloeg een arm rond Bella's middel.
"We verwachten de Volturi binnenkort bij ons en ze zullen proberen Bella mee te nemen. Vergeef me dus als ik achterdochtig ben naar de Volturi en alles wat met hen te maken heeft toe," zei ik. Mijn stem gespannen en mijn ogen stonden op dodelijk.
"Edward?" Bella zette een stap dichter naar me toe en streelde mijn gezicht.
"Het spijt me Bella. Ik ben gewoon het beschermende typ dat weet je," zei ik terwijl ik naar haar keek en glimlachte.
"Wow, en dat is nou ware liefde," mompelde Emanuel tegen zichzelf.
"Hoe dan ook ik wilde jullie niet storen of aan het schrikken maken, ik wilde Bella gewoon bedanken voor het feit dat ze me redde toen met Jane."
"Graag gedaan hoor. Ik kon toch niet toestaan dat ze je pijn deden omwille van mij?" Haar ogen straalde letterlijk. Wat hield ik toch van haar.
"Emanuel, zou je het erg vinden om naar ons huis te gaan? Ik wilde graag nog even alleen zijn met mijn Bella," zei ik hem. Ik wist dat Emanuel knikte hoewel ik niet opkeek van Bella's prachtige ogen. Ik zei hem hoe hij er moest komen en stuurde een smsje naar Esme dat er een gast zou komen zodat ze niet zouden schrikken.
Toen we Emanuel niet meer konden horen keek Bella me vragend aan.
"Wat wilde je zeggen daarstraks?" vroeg ze met nieuwsgierig.
"Ik wilde je gewoon zeggen dat je er geweldig uitziet... en dat ik me nog nooit zo fantastisch gevoeld heb als op dat moment." Mijn ogen branden alleen al bij de herinnering.
"Doodzonde dat we onderbroken werden," mompelde ik spijtig.
"We kunnen de draad altijd weer oppikken," suggereerde Bella speels. Ik keek haar met grote ogen aan. Bedoelde ze wat ik dacht dat ze bedoelde? Ik kreeg mijn antwoord toen ze haar lippen lustig tegen de mijne drukte en ik beantwoorde haar gevoelens gewillig. Haar handen waren overal en ook mijn handen grepen gretig naar haar lichaam.

'Even' later.

Ik lag hijgend in het veld, naakt. Met een al even naakte en hijgende Bella tegen mijn borst en het was geweldig. Ik kuste haar vol liefde.
"Was het je eerste...?" vroeg Bella onzeker. Ik glimlachte en knikte een beetje schaapachtig.
"Ik wilde mezelf voor de ware bewaren." Bella keek beschaamd naar beneden.
"Ik vind het niet erg dat ik niet jouw eerste ben. Je hield ontegensprekelijk veel van Jacob, en ik ben er zeker van dat als... de dingen anders waren geweest je nooit van iemand anders gehouden zou hebben. Je had alle recht jezelf aan hem te geven. En ik ben vereerd dat je jezelf ook aan mij hebt toe vertrouwd," zei ik smachtend terwijl ik teder over haar zij streek.
"Vond je het fijn?" vroeg ze kleintjes. Ik gooide mijn hoofd in mijn nek en lachte.
"Fijn? Het was geweldig... adembenemend... Bella ik zweer dat dit het meest perfecte moment van mijn leven was..." Ik grinikte nog eens om haar onzekerheid. "En jij?" vroeg ik bedeesd. Was de echte reden voor haar vraag dat zij het zelf niet fijn vond en dacht dat dat kwam omdat ik er niet van genoten had?
"Je was geweldig, Edward Cullen. Voor herhaling vatbaar," fluisterde ze met een knipoog. Ik grijnsde kuste haar en liet haar toen los om me aan te kleden.
"Kom voor ze ons gaan missen."