Alexis King

De volgende ochtend word ik wakker van een zonnestraal die op mijn gezicht schijnt. Ik knipper even met mijn ogen en zie dat ik naast Zayn lig. Verward kom ik overeind en kijk de kamer rond, waar ik Liam in het andere bed zie liggen. Waar is Niall?
Ineens herinner ik me alles weer en ga ik weer liggen. Ik heb er zoveel spijt van, ook tegenover Niall. Misschien heb ik hem nu wel onzeker gemaakt. Of misschien is hij wel boos op me. Mijn beste vriend.
Ik draai me op mijn zij en kijk naar Zayn die nog vredig ligt te slapen. Ik laat mijn ogen over zijn gezicht glijden. Hij ziet er zo onschuldig uit als hij slaapt. Alle “badboy” trekjes verdwijnen en het enige mysterieuze aan hem is de gedachte waarover hij zou dromen. Ik betrap mezelf erop dat ik naar hem staar. Dat heb ik wel vaker bij hem, ook bij de andere jongens.
Geef toe, ze zijn zeker niet lelijk.
Als ik Zayn op zijn woorden moet geloven, mag ik er ook wel wezen. Ook al voelt dat lang niet zo. Ik probeer haast geen make-up te gebruiken, maar meestal voelt het gewoon alsof ik het nodig heb.
Ik hoor wat vanaf de andere kant van de kamer en kijk op. Liam is wakker. Als hij ook mij opmerkt, kijkt hij verbaast. ‘Alexis?’.
Ik bijt op mijn lip. ‘Goedemorgen’ piep ik. ‘Wat doe jij hier?’ vraagt Liam. ‘Ik kon niet slapen, en ik wilde naar jou of Zayn, want ik had gewoon iemand nodig, maar jij lag zo lekker te slapen, en ik wilde je niet wakker maken en toen heb ik met Zayn gepraat en zijn we in slaap gevallen’ ratel ik.
Liam knikt. ‘Wat was er dan?’ vraagt hij dan. Ik kijk naar beneden en friemel wat aan het dekbed. ‘Je hoeft het niet te vertellen’ zegt Liam en ik kijk hem dankbaar aan. ‘Weet Niall dat je hier bent?’ vraagt Liam. Ik schud mijn hoofd. ‘Wel als hij wakker wordt’ mompel ik. Ik hoor Liam zachtjes lachen. ‘Kom eens hier’ zegt hij en ik klim het bed van Zayn uit en loop naar Liam, die mij in zijn armen trekt. ‘Ik hou van je zusje’. ‘Ik hou ook van jou grote broer’ zeg ik terwijl ik nog dichter tegen hem aankruip.