Book 3 - 57

"Liam!" schreeuwde Harry.
Ik keek op uit mijn gedachten.
"sorry." zei ik kort af.
"waar zit je toch met je hoofd?" vroeg Louis.
Louis en Harry gingen weer verder met praten.
Mijn gedachten waren er helemaal niet bij.
Dat kwam allemaal door Noa.
Ik keek even naar haar en toen weer naar Louis.
Hij had geluk dat hij al veranderd was.
Ineens werd mijn aandacht ergens door aangetrokken.
"wat is dat?!" riep ik door het gesprek heen en trok Louis zijn kraag aan de kant.
"Liam laat nou."
Louis probeerde mijn handen weg te duwen.
Voor ik de tijd had op de plek beter te bekijken ging de deur open.
Sky en Niall kwamen binnen.
Niall droeg Sky, maar zodra hij ons zag zette hij haar neer.
Niall was veranderd sinds hij met Sky omging.
Dat herkende ik wel..
"Liam!" riepen Louis en Harry.
"laat me nou even!"
Niall kwam naar ons toe met zijn handen in zijn haar en een grote glimlach op zijn gezicht.
"en hoe kom jij zo vrolijk?" vroeg ik.
"lang verhaal. Ik denk dat ik dat niet kan uitleggen..." zei Niall.
Harry fluisterde iets in Niall's oor.
Ineens werden Niall's ogen groot.
"hoe weet jij dat nou weer?!"
"wij hebben hetzelfde gehad vanacht." zeiden we.
Niall keek even naar de meiden en zwaaide naar Sky.
Sky zwaaide terug en kreeg meteen een duw van Amelia.
Ze duwde zo hard dat Sky van de bank viel.
"gaat ie?" riep Niall.
"denk het wel." riep Sky terug.
Louis gaf Niall een duw.
"dude moest dat echt?!" riep Niall en gaf Louis een duw terug.
De duw van Niall was harder dan die van Louis.
Niall en Louis stonden op het punt te gaan vechten.
"heeft iemand Zayn gezien?" vroeg Harry er doorheen.



We liepen door de stad.
Er liep een groepje fans voor ons.
Ze hadden Zayn niet kunnen herkennen toch?
Hij zag er niet uit als Zayn...
"kom mee." zei Zayn.
Hij trok me een winkel in die ik maar al te goed kende.
De muziek winkel waar ik altijd kwam.
Zayn rende de winkel rond.
Niet veel later had hij een tas en liepen we al weer naar buiten.
"wat heb je?" vroeg ik.
"Dat zie je thuis wel."
We liepen door wat winkels zodat we steeds groepjes fans ontweken.
Zayn stopte ineens met lopen en trok me tegen zich aan.
Zijn warmte schoot door mijn koude huid heen.
Iets waar ik geen probleem mee had.
Ik voelde Zayn's spieren aanspannen.
"wat is er?" vroeg ik.
Hij staarde naar iemand en zei niets.
Er liep iemand langs die ik vaag herkende.
Het was raar.
Waar kende ik hem van.
Hij keek Zayn woest aan.
De jongen zijn ogen waren wit.
Wit als de wolken op een zonnige dag.
Zijn haar was zwart.
Emo zwart...
De jongen gromde naar Zayn.
Ik voelde hoe Zayn me nog dichter tegen zich aantrok.
Zayn's ogen verkleurde zwart.
Zo zwart als zijn haar.
Zayn volgde elke stap die de jongen zette.
ineens begon Zayn me mee te trekken.
"waar gaan we heen?!" riep ik naar Zayn.
"naar de anderen."
hij kneep zo hard in mijn pols dat ik dacht dat hij zou breken.
Maar ik was geen mens meer dus dat was anders.
"hoezo?! Wie was dat?!"
"niet vragen!"
Ik trok mijn hand los en bleef in de drukke straat staan.
Zayn merkte dat ik niet meer mee liep en bleef tegenover me staan.
"we moeten echt gaan!" riep hij.
"ik wil eerst weten waarom."
Ik keek hem boos aan.
Hij keek me verbaast aan.
"ik vertel het je als we thuis zijn." zei hij zuchtend.
"of je verteld het me nu of ik ga het zelf vragen aan hem."
"dat doe je niet."
Ik draaide me om en liep door de grote groep mensen.
Zayn was nergens te bekennen.
Er liepen zo veel mensen langs dat ik er gek van werd.
Vroeger had ik er altijd een hekel aan als mensen super veel parfum of deo ophadden, maar nu was ik er blij mee.
Het leide de geur van bloed af.
Ik liep langs de stegen waar ik vroeger nooit langs mocht lopen.
Ineens trok iemand mij de steeg in.
Iemand trok me het dak op.
"we gaan." riep Zayn en trok me op zijn rug.
Hij rende zo snel dat ik niet eens de kans had om iets te vragen.
Hij stopte bij het pakhuis en liep naar binnen.