Hoofdstuk 22

Rue’s pov

Ik voelde hoe iets aan mijn voet trok. Mijn ogen sperden zich in verbazing open toen ze zagen hoe een koord rond mijn voet gewikkeld was. Ineens viel er een groot net over me heen dat me naar de grond toe trekte.
Een pijnscheut schoot door mijn schenen heen toen ik op een verkeerde manier terecht kwam op mijn voet. Mijn handen klemden zich om het koord – het was te sterk.
“Ja!” hoorde ik een triomfantelijke schreeuw vanuit de bosjes schuinachter me. Wacht, ik herkende die stem. Nee! Dat kon niet waar zijn!
Als een gek zocht ik naar het mes dat Katniss me gegeven had. Ik haalde kort adem van opluchting toen ik het scherpe lemmet onder me voelde. Mijn zweterige hand griste het mes uit mijn buidel en begon het koord wanhopig door te zagen – terwijl Marvel steeds sneller dichtbij kwam.
“Katniss, Lizzie!” gilde ik wanhopig. Het maakte me nu niet meer uit of de rest van de careers me zouden horen, als ik nu niets meer deed was ik op slag dood – dat wou ik niet, niet nu ik nog een kleine kans had om te overleven.
“Rue! Marvel, nee!” hoorde ik Lizzie terug schreeuwen, terwijl ze achter Marvel verscheen. Haar gezicht stond verward maar woest. Ik keek angstig toe hoe ze haar werpmesjes tevoorschijn haalde en zich op Marvel concentreerde.
Marvel bleef plots staan, bloed gutste uit zijn mond. Het laaste wat ik van hem zag, was zijn stomverbaasde blik, voordat hij in het hoge gras voor me neerstortte. Een pijl en drie messen staken als kleine reliëfjes uit zijn rug. Maar toch…het was te laat.
Nat, plakkerig spul droop vanaf de speer die in mijn borstkas vastzat, langs mijn T-shirt naar beneden. Het duizelde me, mijn gevoel gleed weg, beelde schokte voor mijn ogen en ik realiseerde me dat ik weer neer was gevallen, recht in Lizzies armen.
Hun ogen staarden me geschokt aan. Katniss’ grijze ogen staarden naar de speer, trokken hem uit me. Het deed geen pijn, ik was te verdoofd.
“Rue, Rue,” fluisterde Lizzie beverig, haar hand bleef door mijn haar strijken. “Rue! Durf me hier niet achter te laten. Nee, Rue, laat ons hier niet achter… Alsjeblieft?” Haar stem was doordrongen met tranen, die van haar wangen op mijn gezicht drupten.
“Katniss…” bracht ik hees uit. Mijn stem schuurde, maar ik was te verdoofd om de pijn te voelen. “Katniss,” prevelde ik weer, toen mijn hand de hare zocht. Ze snapte wat ik van plan was en greep mijn hand beet en kneep er bemoedigend in. “Heb je het…eten opgeblazen?”
Ik wou dat dit ten minste gelukt was. Het was het doel geweest, hetgeen waar ik nu voor sterfde.Het moest gelukt zijn.
“J…ja,” glimlachte ze terwijl zefel met haar ogen knipperde om de tranen te laten gaan. “Tot de laatse kruimel.” Haar hand gleed over mijn wang, ze staarde me in de ogen. Haar blik zei net: ‘Waarom moet jij nou doodgaan?’
“Beloof me dat jullie overleven? Werk samen, overleef…voor mij,” fluisterde ik terwijl ik hen beiden aanstaarden en weer naar hun handen greep, maar alles gleed als zand uit mijn vingers. Katniss’ greep verstevigde, haar mond vormden woorden die een melodie vormden. Ze zong, voor mij.
Alles shifte, ik kon niets vasthouden. Het zou niet meer lang duren. Mijn ogen dwaalden af naar de bomen. De groene bladeren die het lichtblauwe van de lucht doorbreekten. Ik hoorde een Mockingjay Katniss bijvallen. Ik luisterde ernaar, hield het vast en toen werd alles zwart.