--33--

'Heey, Samira? Ben je daar?'
'Ja', antwoordde een stem die mij zo vrolijk in de oren klonk, wat wil je?'
'Ik, ehh...'
Hij stond met een mond vol tanden. Hij herstelde zich vlug weer.
'Ik wilde even met je praten'.
'Oh. Oké'. klonk er uit d tent.
'Mag ik binnenkomen?' Hij vroeg het voorzichtig, bang om afgewezen te worden.
'Kom binnen', Samira reageerde ronduit kortaf. Maar dat boeide hem niets. Hij mocht naar binnen!
'Ik moet je iets vertellen over Maud....'

Samira op dat moment.
OMG, dus Maud gaf niets om mij? Ze had me alleen meegenomen omdat het moest? Ze heeft met Tom? Ze haat mij? Ik werkte hem de tent uit en mijn handen waren nat van de tranen. Niemand hield van mij. Alleen Daniël had ik nog. Maar hij leek mij de laatste tijd ook te negeren. Ik vond mezelf te pessimistisch, maar dat zette ik opzij. WAt nou te pessimistisch? Maud was helemaal mijn vriendin niet! Maar toch... ZE had me wel meegenomen naar hier, naar Texel, ze vroeg of ik meeging. Maar ze vertelde me niks. Helemaal niks. En dan te bedenken dat ik het haar de vorige kee rhad vergeven. Misschien had ze toen ook wel met Tom en had ze Tom express mij laten verdwalen. Wie weet. Opeens laaide een vreselijke haat in mij op. Ik zou Maud wel eens iets zeggen! Ik deed oortjes in mijn oren en liet de muziek tot mij doordringen, de muziek verdoofde me. Ik was er niet meer. Ik was in de muziek. Ik en de muziek waren een.

Ik keek boos naar iemand toen zij mijn oortjes uittrok. Maud.