--32--

Samira.
Boos staarde ik voor me uit. Ik was niet van plan om Maud ook maar even aan te kijken.
'Sam, echt, het spijt me!'
Ik wist dat ze me aankeek, verwachtingsvol. Maar ik negeerde haar. Mijn ogen brandden. Dacht ze dat ik haar dat zo vergaf?
'Sam!'
Ik kneep in het gras.
'Sam, alsjeblieft?'
Ik hield het niet meer en woedend stond ik op, Maud viel op de grond, en ik keek haar kwaad aan.
'Vriendinnen, horen elkaar altijd alles te vertellen. In ieder geval wat ze 's nachts uitspoken!'
Maud leek geschrokken, maar dat deerde mij niet. De woede sprong door mijn lijf en ik reageerde het af. Op Maud.

Maud.
Even keek ik Sam verbaasd aan. Nog nooit had ze zo tegen mij geschreeuwd. Toen bekroop de angst mij. En de vragen, twijfels. Ik zei niets terwijl ik nadacht. Het was niets voor Sam om zo te reageren. En waarom zou ze zo reageren, ik bedoel, zo heftig? Ik mocht toch wel privacy hebben? Ik liet de stroom van woedende woorden over mij heen stromen. Ik keek naar de zon in de heldere blauwe lucht dat leek te stralen. Iets zei mij dat er iets mis was. Iets goed mis. Ik voelde het.

Samira.
Ik voelde me uitgeput en leeg. Alles was weg, de woede, de heimwee, alles. Ik voelde me klein en hulpeloos en ik keek naar Maud. Zij leek niet helemaal bij te zijn met haar gedachten. Ik was boos op haar, maar ik hoopte niet dat ik het te erg had overgebracht. STraks wìlde ze mijn vriendin niet eens meer zijn! Nou en, dacht ik er snel bij, Maud is mijn vriendin toch niet waard! Toch zei een stemmetje in mijn hoofd dat ze de beste vriendin was die ik ooit had gehad, en dat ze het helemaal niet gemeen bedoelde. Maar ik negeerde dat stemmetje en ik beet op mijn tong.