1.0

Emm gunde de wolf niet eens een blik van haar, met haar ogen gefixeerd op Eve liep ze langzaam op haar af, Eve had geen idee wat er net gebeurd was en stond met ogen open bevroren op dezelfde plek als ze de hele tijd stond. Ze merkte amper dat Emm op haar af kwam totdat ze redelijk dichtbij was. ‘Emm…’ zei ze op onzeker toon, ze keek haar vriendin in haar ogen aan. Ze gloeide fel rood, geschrokken van de felle uitdrukking op het gezicht van haar vriendin schuifelde Eve geschrokken naar achter. Emm hoorde niets, zag niets, ze had alleen oog voor Eve die recht voor haar stond. Zo voor het grijpen. Maar iets hield haar tegen. Ze stopte met lopen en stond stil, Eve keek haar met een vreemde blik in haar ogen aan, ze zei wat maar Emm kon het niet horen. Aan de ene kant wilde Eve zo graag aanvallen, alles eruit halen wat erin zat want het rook zo verschrikkelijk aanlokkelijk. Maar aan de andere kant zag ze haar vriendin voor haar, wie ze gezworen had te beschermen want Eve wat het enige wat ze nog had. Eve zag dat Emm het duidelijk moeilijk met iets had, ze zette een stap naar voren en legde haar hand op Emm haar schouder, ‘Emm, gaat het wel?’ Vroeg ze met een bezorgde blik in haar ogen, ze maakte zich duidelijk zorgen over haar vriendin, los van het feit dat haar ogen fel rood waren en haar bloed zwart. Voor Emm werd het allemaal teveel, haar honger naar haar vriendin winde het van de kant dat het de enige was die ze nog had toen Eve haar hand op haar schouder legde. Ruw greep ze het hoofd van Eve vast en ontblootte haar nek. Eve schrok van de plotselinge buiging van haar nek waar Emm verrukt naar keek. ‘EMM!’ Schreeuwde ze en pakte de hand die op haar hoofd zat en duwde hem weg, ze gaf Emm een duw tegen haar schouders waardoor Emm een paar stappen terug zette. Ze keek verbaasd naar Eve die haar zojuist weggeduwd had, ‘Emm, wat is er aan de hand?’ Vroeg Eve boos, Sinds ze in het bos waren gebeurde er alleen maar rare dingen. Emm haar ogen werden groot, geschrokken zette ze een paar stappen naar achter. Ze had bijna haar vriendin vermoord, Eve. Vermoord. ‘Oh mijn god…’ Fluisterde Emm. Ze haalde haar handen door haar haren, ‘Wat heb ik gedaan…’ murmelde ze zachtjes. ‘Je hebt me gered Emm. ‘Zei Eve in een poging haar wat beter te laten voelen ook al had ze geen idee wat er aan de hand was. Ze wilde een stap naar voren zetten toen Emm haar hand naar voren bracht. ‘Nee, Eve kom niet dichterbij!’ Zei ze nadat ze zelf een paar stappen naar achter had gezet. ‘…Waarom niet?’ Vroeg Eve bezorgd, ze wilde graag naar haar vriendin toe om een hand om haar heen te slaan maar verstandig als ze was bleef ze op afstand staan. ‘Eve… ik… ik Weet niet, er is iets mis met me!’ zei ze op verdrietige toon, ze keek Eve verdrietig aan. Eve wist niet wat ze moest doen, zoiets had ze nog nooit meegemaakt, ‘Emm, het komt wel goed.’ Zei ze in een poging Emm zich beter te laten voelen maar ze wist niet zeker of ze er zelf wel in geloofde. Een tijdje stonden ze tegenover elkaar, allebei niet wetend wat ze tegen elkaar moesten zeggen. Juist toen Eve wat wilde gaan zeggen rende er ineens een wolf af op Emm, hij sprong tegen haar op waardoor ze met een harde klap op de grond viel, ‘EMM’ Gilde Eve en rende op haar vriendin af, de wolf die op haar buik stond draaide zich om en gromde. ‘Blijf op afstand. ‘gromde hij. Eve keek verbaasd naar de pratende wolf, en zette toen een paar stappen achteruit. ‘Je vriendin is gevaarlijk.’ Vervolgde hij. Eve keek naar Emm die op de grond lag, daarna ging haar blik terug naar de wolf die haar strak in de gaten hield. ‘Er is iets mis met haar…’ Zei Eve zachtjes. De wolf keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Eve wist niet dat wolven zoveel emotie en sarcasme konden tonen. ‘Er is heel wat mis met haar ja.’ Zei hij terwijl zijn blik nog steeds strak op Emm zat.