013

de wolf en ik gingen dieper het bos in.
we kwamen uit bij een open plek.
'ga zitten'. zei een vrouwenstem. ik ging in het hoge gras zitten.
'je vraagt je vast af waarom ik je wil spreken'.
'ja eigenlijk wel'.
'ik wil met je praten over je vader'.
ik schrok, hoe kon zij dat weten?
'je vraagt je vast af, hoe ik dat weet'.
'ja'.
'jouw vader, kende deze plek. hij kwam hier graag. herinner je je nog de ketting die hij altijd om had?'
'ja, die was een week voor zijn dood opeens weg'.
'die ketting, had hij van ons. wij konden via die ketting met hem praten. ieder dier hier, kende hem. en ieder dier, heeft ook zo'n amulet. hij kwam hier de week voor zijn sterfdag nog. hij verloor de ketting. Makoy had zijn dood aan zien komen, en wou hem waarschuwen niet op de weg te gaan rijden. de gedachten heeft hij nooit ontvangen. doordat zijn ketting hier ligt'.
ademloos had ik naar het verhaal geluisterd.
'w-waar is de ketting nu?'
'wacht hier'.
de wolf rende weg, en liet me versuft achter. mijn vader?
al snel kwam riona terug, en ik zag dat ze het in haar bek had.
voorzichtig legde ze het in mijn schoot. ik pakte het voorzichtig op.
ik had het terug, eindelijk. het enige wat ik van hem gekregen zou hebben, had ik terug.
'hij heeft altijd gewild dat jij het zou krijgen, het is nu voor jou'.
een gevoel van blijdschap en verdriet overstroomde me. ik vloog naar de wolf, en gaf haar een knuffel.
'dankje'.
'geen dank. nu kun je voor altijd met on blijven commicuceren. andy heeft er ook een. je vader zou trots zijn op zo'n dochter zoals jij.'
samen liepen we terug naar andy en de andere dieren, ik vloog hem om de hals, en begon het te zoenen. ik hield van hem, echt.