~1~Louis Tomlinson.

Louis William Tomlinson.

Huilend rende ik weg, de trap af, het huis uit.
Ik rende maar door tot ik uiteindelijk hijgend op een bankje zakte.
Mijn emoties heb ik voor de toch naar hier even weggepropt in een hokje in mijn achterhoofd, maar nu komen ze weer in vollen hevigheid naar buiten.
waarom moest hij er op deze manier achter komen?
ik wilde het hem al heel lang vertellen, maar ik was bang dat hij me niet meer als vriend zou willen hebben. Dat het onze vriendschap zou verpesten. Dat hij niet hetzelfde voelt. Het is waar dat ik afwezig ben geweest de laatste tijd, maar dat was alleen omdat ik over hém zat te piekeren.
wat zou er nu gebeuren? ik ben bang om terug te gaan naar huis. Bang om wat hij zal zeggen. Bang om wat hij níet zal zeggen, maar wat ik wel zal aflezen in zijn ogen, in zijn houding en in alles wat hij doet. Ik ben inmiddels erg goed geworden in het lezen van Harry Styles. De jongen die ik lief heb.
Een tijdje zit ik op het bankje te denken tot dat ik het té koud krijg. Ik ben namelijk in mijn verdriet vergeten een jas mee te nemen. Ik besluit terug naar huis te gaan en het allemaal onder ogen te zien. Langzaam begin ik te lopen, in gedachten bedenk ik wat ik tegen hem zal zeggen. Het is donker op straat maar er zijn genoeg mensen. Gedachteloos steek ik een straat over.
Getoeter, piepende remmen, gillende mensen. Een helse pijn. Dan wordt alles zwart.